In de Dordtenaar van 2 januari 2013 las ik een aardige column over onze Stadswachters Ik moest meteen denken aan mijn eigen Stadswacht, die mij een bekeuring heeft gegeven van € 127,—! Ik had een drolletje van Tobbe niet op straat laten liggen, maar keurig opgeraapt en in het stromende water van de Nieuwe Haven gegooid.
Column in de Dordtenaar van 2 januari 2013 door Kees Thies
Het middel stadswacht is erger geworden dan de kwaal
Veel liever was ik het nieuwe jaar met een blijmoedige column begonnen. Maar mijn huisarts heeft me geadviseerd nooit dingen op te kroppen dus ik gooi ik mijn stelling van de dag er maar meteen uit: na 25 jaar stadswachten in Dordrecht concludeer ik dat het project nooit echt een successtory is geworden. De ergernis die stadswachten veroorzaken weegt niet op tegen de voordelen die ze zouden moeten opleveren. Stadswachten, of toezichthouders zoals ze tegenwoordig heten, verschaffen de inwoners van de stad geen gevoel van veiligheid en gemeenschapszin maar creëren juist een algeheel gevoel van ongenoegen. De preventieve werking die zou moeten uitgaan van hun aanwezigheid is ondergeschikt geworden aan het nieuwe doel: bonnen schrijven, het liefst zoveel mogelijk. En dat deden ze dan ook. Vooral in de maand december, want blijkbaar moesten er quota worden gehaald. Geen waarschuwingen, geen stichtelijke gesprekjes en geen empathie maar bekeuren, bekeuren en nog eens bekeuren. Op het griezelige af en ook nog eens heel geniepig. Bijvoorbeeld door te doen alsof ze staan te pinnen bij de bank aan de Stationsweg en dan plotseling 'in actie' te komen als er een voetganger door rood loopt. Of door zich verdekt op te stellen bij de ingang van de Kloostertuin om te wachten tot daar iemand naar binnen loopt met een hond, want die mogen daar niet komen. Niet even waarschuwen maar gewoon afwachten dat hier iemand de fout ingaat. De moeilijke klussen (aanpakken overlastgevers, handhaven alcoholverbod) laten ze zichtbaar links liggen. Nu begrijp ik best dat in stadswachten geen potentiële atoomgeleerden schuil gaan. Wie stadswacht wordt, heeft meestal geen succesverleden en is met wat hulp het zwaar gesubsidieerde 'stadswachtenpad' op gedreven. De lat ligt blijkbaar laag. Té laag naar mijn gevoel, want met hun communicatieve vaardigheden is het vaak droevig gesteld. Sinds stadswachten de bevoegdheid hebben bekeuringen uitte schrijven, is er iets wezenlijks veranderd: Ze zijn geen meedenkers' maar 'tegenstanders' geworden. e-mail k.thies©ad.nl
....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten