Wet van Murphy

De Wet van Murphy stelt, dat als er iets mis kan gaan, dat ook zal gebeuren, en wel met het meest ernstige gevolg op het meest onverwachte moment.

Of met andere woorden: Wat er allemaal mis kan gaan als Wim de Wit na lange tijd weer eens een verhaaltje gaat schrijven voor De Pikhaak. ( Het clubblad van de KDR&ZV)

Als ik vooraf een mailtje naar de redactie wil sturen om een beetje ruimte te reserveren voor mijn eerste Rattenverhaal, gaat het al mis. Wat er precies verkeerd gaat weet ik niet. Er staat een melding op mijn scherm: ‘Kan het bestand niet verwijderen’. Nog een keertje zenden. Weer: ‘Kan het bestand niet verwijderen’. Nog een paar keer proberen. Tenslotte blijkt dat ik het bericht 5x heb gestuurd.

Een verontschuldigings-e-mailtje aan de redactie gestuurd. Kort samengevat: Sorry hoor. Vijf keer was natuurlijk niet de bedoeling. Een was voldoende. Hopelijk is het geen voorbode voor onze toekomstige samenwerking.

De volgende dag is mijn verhaal klaar en wil ik even een printje uitdraaien. Emmy leest namelijk altijd alles wat ik schrijf kritisch door en controleert op fouten en op stijl. Dus de computer gestart. Melding (in mijn eigen woorden): ´Het programma heeft een vreselijke fout gemaakt. Als U doorgaat kan de computer ontploffen of zoiets´. Dan moet ik natuurlijk wel stoppen. Het duurt uren en uren maar uiteindelijk slaag ik er toch in, het verhaal uit de geheimzinnige diepten van mijn laptop terug op het scherm te krijgen. Vraag me niet hoe!

Maar nu kan ik eindelijk gaan printen! Weer een kreet op het scherm: ´Printer doet het niet´. Nog een poging: ´Printer doet het niet´. Wat nu weer? Ik moet me in allerlei bochten wringen om te kunnen lezen wat er op het mini-mini schermpje van de printer staat: ´Geel op!´ Ook dat nog.

Hoe gaat dat ook weer? Inktpatroon verwisselen? ‘Emma! Weet jij waar al die gebruiksaanwijzingen liggen?’ Heel de boot overhoop gehaald. Ten langen leste gevonden.

Deksel optillen aan de rechterkant. Oude patroon verwijderen. Nieuwe patroon plaatsen. Goed aandrukken. Deksel sluiten. Klaar is Kees.

Ja, dat dacht ik. Op het computerscherm de kreet: ´Printer doet het niet´. Hoe kan dat nou. Weer in allerlei bochten gewrongen om op het printerschermpje te kijken. ´Het is niet goed gegaan. Patroon eruit halen´. Opnieuw plaatsen en goed aandrukken. Deze handelingen herhaal ik ongeveer 8 keer. Het lukt niet. Ik krijg een flinke inzinking en geef de moed even op.

Maar niet voor lang. Ik krijg een briljant idee. Ik haal de stekker van de printer er uit en doe hem er na een tijdje weer in. Op de computer: ´De printer doet het niet.

Op het mini-schermpje van de printer, opnieuw in een s-bocht gewrongen lees ik: ´Blauw is op!´ Jemigdepemig! Waar is die andere patroon nou gebleven­? Die lag toch net nog hier! Tijdens het zoeken, heb ik de oude gele patroon omgestoten, zonder dat ik het zag. Er zat nog behoorlijk wat in, dus alles onder de gele inkt. Mijn handen, mijn bureautje, mijn muismat, mijn blocnote enz.

Zulke dingen ben ik wel gewend. Dus eerst aan de grote schoonmaak. Dan de oude blauwe patroon er uit. Nieuwe blauwe patroon er in. Deksel sluiten. En ja hoor. Daar komt het verhaaltje keurig uitgeprint op papier.

Emmy controleert de boel. Ik breng de nodige correcties aan. Na het eten ga ik nog even bij mijn zoon langs. De centrale verwarming lekt daar. Dat hoop ik te kunnen verhelpen en als ik dan thuis kom, kan ik mijn schrijvelaarei naar de redactie van de Pikhaak mailen. Ik ben dan ruim op tijd voor het eerstkomende nummer.

Als ik terug aan boord kom, zie ik geen licht branden. Alleen maar wat kaarsjes.

Van Emma krijg ik te horen: ‘ De stroom is uitgevallen.’ Het blijkt de aardlek te zijn. Dus is het probleem snel verholpen.

Kan ik voordat Nova begint, nog even mijn email doorsturen.

Ik maak nog een kleine aantekening voor de Pikhaak redactie, voeg de bijlagen toe, druk op verzenden en…..pang, opnieuw valt de stroom uit. De accu zit niet in de laptop. Alles kwijt! De aardlek blijft er uit vliegen. Voor vandaag is het echt mooi geweest. Ik start het generatorset, en ga lekker naar Nova kijken. Morgen zien we wel weer verder.

De volgende ochtend start ik de generator weer, omdat de walstroom het nog steeds niet doet. Hoewel ons eigen stroomfabriekje gisterenavond zeker twee uur probleemloos heeft gedraaid, stopt hij er nu na 10 minuten al mee. Nog een zorg erbij.

Ik bel onze materiaalcommissaris Bas Bastiaanse voor het walstroom probleem en mijn maat Kees voor het generator probleem. Ze arriveren ongeveer allebei tegelijk.

Na overleg en een beetje experimenteren, stellen we vast, dat de aardlekschakelaar in het kastje op het vlot kapot moet zijn. Bas monteert een andere. Hij is daar vreselijk rap in en het karwei is in een oogwenk geklaard! Volgens menselijke normen moet het probleem zijn opgelost. Maar gelden er bij ons aan boord menselijke normen?

Mijn maat Kees en ik gaan ons verdiepen in het generator probleem. Waarom is die er mee gestopt? We hebben eerst nog recht op een bakkie koffie. Senseo! Wat denk je? Pang! De stroom eraf! De aardlek opnieuw eruit! Bas is weg. Toch de aardlek! Zou het probleem dan toch bij ons aan boord zitten?

De aardlekdeskundigen bij ons in de haven, beweren al jaren, dat het opsporen van een aardlekstoring heel lastig is. Op een boot is het altijd weer net even anders dan in een huis. Wat mij betreft hebben ze gelijk.

Samen met Kees, - hij heeft de laatste jaren al zo veel werk bij ons aan boord verzet, dat ik hem onze walmachinist noem -, zijn we verder de hele dag aan het zoeken. Je moet alle stopcontacten en verbindingen van het 220 Volt systeem uittesten. Stekker eruit, stekker erin; stekker eruit, stekker erin. Tot vervelens toe. Dan weer wel spanning; dan weer geen spanning. Emmy heeft deze week de snelkookpan laten overkoken. Het hele kombuis onder de soep! Is er wellicht soep in het stopcontact gekomen waardoor………? Dat zou best eens kunnen. Dus slopen we bijna alle elektriek in het kombuis. Testen. Nee, dat was het toch niet. Wat jammer nou.

We horen een gek rammeltje bij de drie-standen-schakelaar, walstroom/gen.set./omvormer. Het kan ook het relais zijn. Daar klopt iets niet. Zou de schakelaar of het relais defect zijn? Het moet uitgetest worden. Er zit niets anders op. Geloof me of niet, maar daar komen 7 dikke elektriciteitskabels tesamen. Bijna allemaal drie-aderig. Gelukkig hebben we al die draden genummerd en heel duidelijke schetsen gemaakt. Het weer in elkaar zetten van het spul moet een fluitje van een cent zijn. Nee dus, want die schetsen zijn nog niet uitgeprint. Die zitten in de computer. En de computer doet het niet meer. Met al dat gehannes is de accu van de laptop leeggeraakt!

En verder? Hoewel we een driedubbele voorziening hebben voor 220 volt, zijn we nu totaal uitgerangeerd! Walstroom hebben we niet meer. Het generatorset is uitgevallen en de ingewikkelde aansluitingen van de omvormer zijn losgekoppeld. Schetsen om alles weer fatsoenlijk aan elkaar te breien, hebben we wel, maar die zitten in de computer. Die het niet doet! We hebben alleen nog olie-lampjes en kaarsen. Het begint al een beetje donker te worden.

Uiteindelijk stellen we vast, dat het probleem niet bij ons aan boord ligt. Er moet een breuk zitten, tussen ons elektriciteitskastje en de grote stroomkast op de wal. Een heel aardige buurman uit de haven gaat nog een paar dagen varen en we mogen onze kabel inpluggen in zijn walstroomkastje. We maken graag gebruik van zijn aanbod. Voor de zekerheid testen we nog een keer met de multi-meter. Er staat geen spanning op onze walaansluiting. Kees drinkt een kopje koffie. Ik ga in de machinekamer op zoek naar mijn kabelhaspel om die uit te rollen naar het kastje van de aardige buurman. En dan plotseling, floep daar gaat de TL-lamp branden en nog eens floep daar springt de centrale verwarming aan. En paf, daar gaan ze beide weer uit en even later floep, alle twee weer aan. Dan zie ik voor het eerst van mijn leven een flikkerende olie-gestookte centrale verwarmingsketel. Een bewijs te meer dat de storing aan de wal zit en niet aan boord!

We rollen de haspel uit. Kees goochelt een provisorische noodverbinding met alle losse eindjes, zodat we toch stroom aan boord kunnen krijgen. We pluggen in bij de buren. Het is al aarde donker, maar geen probleem. Alle elektriciteit doet het en blijft het ook doen tot de volgende morgen. Elektriekman Bas, de goeierd, is er al heel vroeg die ochtend. Hij sluit ons aan op een andere groep. Alles werkt en blijft werken. Het duurt nog een paar uur voor ik de computer aan durf te raken. Op bovennatuurlijke wijze slaag ik er in de verloren gegane bestanden uit het niets weer boven water te krijgen. En zo ben ik toch nog in staat, mijn stukje voor de Pikhaak net op tijd bij de redactie te krijgen.

Kees komt morgen om de elektrische verbindingen weer goed aan te sluiten, Ik heb al een print van de schetsen klaar liggen.

Wat er met het generator set aan de hand is, weten we nog niet. Dat vertel ik U misschien later nog een keer.

Wim de Wit