Hoedenredder

Toen we dat jaar van de grote reis terugkwamen en ik een bakkie koffie bij de havenmeester ging drinken, bleek daar een enveloppe voor me te liggen. ’Ja’, zegt de havenmeester, ‘ er zijn hier mensen geweest die naar jou op zoek waren. Als ik het goed begrepen heb, had jij wat voor ze gedaan en ze wilden je nog eens bedanken. Je zat nog in Frankrijk en daarom hebben ze een berichtje voor je achtergelaten.’

Nieuwsgierig bekijk ik het gele envelopje. Aan Wim de Wit, Ligplaats 22. Mensen voor wie ik wat gedaan heb? Mensen die me bedanken willen? Goh, wat spannend! Wat zal dat kunnen zijn? Het komt nog al eens voor, dat ik iemand ergens mee help. Vooral als wij met de ‘Dirk de Groot’ in Frankrijk zijn. We zijn daar behoorlijk ingeburgerd en weten inmiddels best een beetje van wanten.
Maar er schiet me niets speciaals te binnen. Ik kijk nog eens naar de enveloppe. Afzender: Marijke en Bert J. uit Hoogeveen! Langzaam gaat er een lichtje branden. Hoogeveen ligt toch in Drenthe? Dan moeten het die Drentenezen zijn geweest, die we ontmoet hebben,ergens op weg naar Parijs. Aardige mensen, een beetje zenuwachtig. Ze waren voor het eerst met de boot in Frankrijk, maar werden onverwacht overrompeld door een telefoontje van hun dochter. Die zou de volgende dag, deze kant op komen om samen met haar man en twee kinderen, een paar dagen bij Opa en Oma aan boord te komen logeren. Ze konden er eind van de middag zijn! Of moeder maar even door wilde bellen, naar welk stadje ze konden komen en hoe ze precies moesten rijden. Lichte paniek op het Drentse schip! Mevrouw wist wel dat ze onderweg naar Parijs was, maar waar ze nu precies waren, daar had ze geen flauw idee van. ‘Of meneer Dirk de Groot misschien een leuk aanlegplaatsje wist, waar ze de kinderen en kleinkinderen fatsoenlijk kon ontvangen. Niet te ver varen, want ze moesten er de volgende dag op tijd kunnen zijn. Liefst ook niet al te moeilijk te vinden met de auto’. Nou, dat wist meneer Dirk de Groot wel. Ik heb ze naar een schitterend haventje gestuurd een uurtje of wat verderop en op de autokaart aangewezen hoe de familie precies rijden moest.
Om een kort verhaal lang te maken. Het is allemaal prima voor elkaar gekomen. Dat hoorde ik later van andere Nederlandse bootje-vaarders, die in het zelfde haventje gelegen hadden. Het was een geweldige jachthaven met alles erop en eraan, met zelfs een speeltuin voor de kinderen. De schoonzoon was er linea recta naar toe gereden en het hele spul had een grandioos weekend gehad.
Die mensen, ja! De brief moest van die mensen zijn. Die hebben natuurlijk op de terugreis bij ons in de haven gelegen en een briefje bij de havenmeester voor me achter gelaten. Wat leuk! Ja, dat moest het zijn. Dat kon niet missen.

Maar nee dus, want als ik het envelopje open maak, komt er een schattige trouwfoto te voorschijn. Een trouwfoto van een jong bruidspaar. Een beauty van een bruid en een schitterende bruidegom naast een koets met twee paarden. Op de bok een koetsier in vol ornaat en op de achtergrond een lieflijk stromend riviertje.
Er zit ook een briefje bij. Geschreven met zwarte viltstift op het crêpe papier van een foto album. Ik lees

Dan begrijp ik het ineens. Vooral ook, als ik de andere foto’s bekijk, die in het mapje zitten.
Wat is er dan gebeurd???

Het is al weer een paar maanden geleden. In het voorjaar. Zoals altijd ben ik weer aan het werk! Ik ben bezig de boot te schilderen aan de buitenkant en doe dat met behulp van een wiebelend vlotje. Als ik net een kopje koffie zit te drinken, wordt er op de Lange IJzerenbrug een fotoreportage gemaakt. Er staat een schattig bruidje boven op het klapbruggetje en een fotograaf is bezig foto's van haar te maken. Op zich niets bijzonders. Dat gebeurt soms wel een paar keer per week. Het is nou eenmaal een hartstikke leuk bruggetje en welk bruidje zou nou niet graag met zo’n decor op de achtergrond, op haar trouwdag vereeuwigd willen worden?
Er staat een behoorlijk bries. Als dat maar goed afloopt! Oh jee, dacht ik het niet. Daar gaat haar hoed de lucht in. Haar prachtige speciaal voor deze gelegenheid gemaakte hoed. Met de wind mee, over het water. Wapper, wapper, wapperdewapper. Buiteldebuiteldebuitel. En daar drijft ie. Midden in de haven. Wat een ramp op je huwelijksdag!

Ik laat m’n koffie de koffie. Pak een luiwagen. Spring er mee op het werkvlot. Peddel als een bezetene met de luiwagen als peddel, naar de hoed die intussen misschien wel 100 meter bij me vandaan ligt. Verdorie, als ie maar niet zinkt! Als ie nog maar eventjes blijft drijven dan lukt het wel. Het schiet al op. Ik ben er bijna. En ja hoor, hebbes! Hoe bestaat het! Hoed gered. Maar ik kan hem bij het terug peddelen toch niet op dat vlot neer leggen? Dat zit vol met verf en blubber en vogelpoep. Dat kan ik die hoed niet aandoen! Die heeft al genoeg moeten doorstaan in het water van de Nieuwe Haven. Dan maar op mijn kop met dat ding. Zo vaar ik terug naar mijn boot, klim op de wal, geef de hoed aan de bruid en wens het bruidspaar nog een hele fijne dag en een lang en gelukkig leven.
De fotograaf heeft intussen wel zijn werk gedaan. Kijk maar naar de foto’s!