Ecluse en Panne

Noord Frankrijk. Canal des Ardennes. Dinsdagmiddag ca. vier uur. We zijn op de thuisreis. In Oostelijke richting naar de Maas. Het grootste gedeelte van de sluizentrap(totaal 27 sluizen) hebben we al achter de rug. We zijn in de opvaart en bij het uitvaren van sluis 10 zien we, dat het bij sluis 9 niet helemaal pluis is. De sluisdeuren staan gedeeltelijk open, alle lichten zijn gedoofd. Een paar mannetjes die druk heen en weer lopen op de sluis. Een auto die wegrijdt en een meneertje die onze richting heen komt lopen en iets naar Emma, die lekker in het zonnetje op het voordek zit, schijnt te roepen.
We kunnen niet verder; moeten vastmaken aan het graswalletje aan stuurboord, waar twee verdwaalde gele bolders in de modder staan. De rechter sluisdeur is hevig kapot en het meneertje mompelt iets, dat in het Nederlands poeh!, poeh! zou kunnen betekenen. Hij maakt daarbij een gebaar met zijn hand waar uit ik opmaak, dat we hier waarschijnlijk met de Kerst nog zullen liggen. Echt in het meest niemandse niemandsland!

We maken de boot vast en al snel zien we talloze auto’s van de VNF (Franse Rijkswaterstaat) aan komen rijden. Het is technisch weer (bijna 30 gr.) dus alle VNF-kantoormannetjes uit de buurt, komen een kijkje nemen. Het is de talk of the town, want het hele Canal des Ardennes is gestremd!
Als ik na een kwartiertje zelf ook op onderzoek uit ga, lopen er wel elf of twaalf VNF functionarissen rond te springen op de sluis. Er wordt echt op zijn Frans, heel druk onderhandeld. Iedereen schijnt zijn eigen mening te hebben en ik, ik ben heel benieuwd hoe ze het zaakje voor elkaar gaan fietsen.

De sluis is inderdaad echt heftig kapot. Ik heb er nooit zo opgelet, maar de deuren van de sluizen, draaien natuurlijk, net als alle deuren, in scharnieren.
Maar deze scharnieren zijn heel erg groot en die scharnieren zitten met grote ijzeren beugels verankerd in de betonnen wand van de sluis. Het probleem is nu, dat die hele ijzeren beugel van het scharnier van de rechter deur, compleet uit het beton is gesleurd. Het is me echt een raadsel hoe dit gemaakt kan worden hier midden in de rimboe en ik zie al visioenen van een witte Kerst langs het Ardennerkanaal.
De chef van de VNF delegatie stelt me echter een beetje gerust. Morgenochtend komen er duikers en dan wordt de sluis gerepareerd. Pas problème!
Ik zie een kraan komen, die weer onverrichter zake vertrekt en langzaam breekt de avond aan en keert de rust terug. In de loop van de avond zie ik nog een aantal sluiswachters, die samen met hun hele gezin, op deze plek des onheils, een kijkje komen nemen.

De volgende morgen ben ik vanzelfsprekend al vroeg wakker, maar tegen de verwachting in, is er de eerste uren nog niks te beleven op de sluis. De voorstelling begint pas om half tien! Maar dan is het ook meteen raak. Van alle kanten komen de voertuigen aangereden. De brandweer, een kraanwagen, een complete mobiele werkplaats en alle chefjes van gisteren zijn ook weer van de partij.

In een oogwenk hangt de ontwortelde sluisdeur in de kraan en spartelen er twee duikers rond in de sluis. Ze weten best van aanpakken, want binnen het kwartier is het voorbereidende werk gedaan. De kapotte sluisdeur hangt weer provisorisch op zijn plaats en wordt met behulp van de mobiele kraan netjes dicht gedaan. Voila! Men laat de sluis vollopen en het echte karwei kan gaan beginnen.

Als ik om kijk, zie ik tot mijn verbazing, dat de vorige sluis weer in bedrijf is. Alle lichtjes branden weer, alsof er niets aan de hand is. Heel langzaam zie ik een geladen spits ons kanaalpand binnen schuiven. Het is het Belgische schip de Shelendo, onderweg naar de Bavaria Brouwerij in Lieshout met een lading hop. Vanzelfsprekend kunnen zij ook niet verder en omdat het aan de zijkant van het kanaal heel erg ondiep is, komen ze gezellig tegen ons aan liggen.

Samen met de schipper van de Shelendo loop ik naar de sluis. Men is daar druk bezig met het aanslepen van materiaal. Kabelhaspels, lasmachines, slijpmachines, boormachines, noem maar op. Het zien van zoveel gereedschap wekt mijn vertrouwen op. Mijn nieuwe buurman gaat in conferentie met de bobo’s van de VNF. Hij heeft haast, want vrijdag moet hij in Luik zijn voor een bruiloft. Hij probeert bij voorrang geschut te worden. Het zou gemakkelijk kunnen. Als de kapotte deur met behulp van de mobiele kraan, eerst in geopende stand en later weer in gesloten stand geplaatst zou worden. De VNF-chef wil er absoluut niets van weten. Hij neemt geen verantwoording.
Als ik na een uurtje weer eens op de sluis ga kijken, wordt er met man en macht gewerkt. Dat wil zeggen: Eén man werkt; de rest van de ploeg is in heftige discussie gewikkeld. Waarschijnlijk over de Tour de France, die sinds Armstrong geen favoriet meer is, weer een echte tour geworden is. Of over de Franse President, die al joggend in zijn korte broek met hartproblemen in een militair hospitaal is opgenomen!

Maar er komt al een beetje schot in het werk. Men heeft de losgescheurde beugel verstevigd met dikke opgelaste strippen. Er komt een nieuwe verankering van net zulke dikke strippen, die met reuze bouten aan de grond genageld zullen worden. Zelfs een leek als ik, kan zien dat het leed misschien vandaag nog, maar uiterlijk morgen geleden zal zijn. Maar dan op eens.
Klokslag 12 is iedereen verdwenen. Iedereen is gewoon lekker thuis gaan eten. En zo hoort het ook. Dit is Frankrijk!

Na de lunch komt alleen de “vakman”terug samen met een leerling. Ze zijn niet in dienst van de VNF, maar bij een particulier bedrijf dat altijd voor de VNF werkt. Ondanks de hitte, het is ruim over de 30 gr., buffelt het tweetal gestaag door. Er is nog even een kleine vertraging i.v.m. ontbrekend materiaal, maar warempel! Klokslag vier uur, na precies 24 uur stremming, is het karwei geklaard.
Het binnenvaartschip dat de hele dag tegen ons aangelegen heeft, bijt de spits af en gaat als eerste door de gerepareerde sluis. Wij volgen een kwartiertje later en alles loopt weer gesmeerd.

Alsof er niets gebeurd is.

Voor een uitgebreide foto reportage: ............Klik hier