Tot nu toe hebben we er nooit zo’n erg in gehad, op de Franse Maas. We varen er eigenlijk alleen maar vroeg in het voorjaar en ver in het naseizoen, als we op de thuisreis zijn. Dan is het hier nooit druk. Het is dan net zo stilletjes als in de andere streken van Frankrijk, waar het altijd rustig is en waar je maar zelden een bootje ziet.
Ik vertel wel eens gekscherend, dat wanneer wij over Antwerpen terug komen, dat ik dan op het stukje vanaf het Schelde-Rijnkanaal tot aan de Volkeraksluis, in nog geen drie kwartier dus, meer jachtjes zie, dan in 4 à 5 maanden varen in Frankrijk! Zodoende heb ik maar weinig weet van drukte op de kanalen en rivieren daar. Tot dusver althans, want op de Maas in de Ardennen in het hoogseizoen, blijkt dat toch een ander verhaal te zijn. In elk geval dit jaar. Erg veel goede aanlegplekjes zijn er niet, dus ben je aangewezen op een handjevol stadjes waar je af kunt meren. Maar dat zijn dan ook stuk voor stuk juweeltjes van haventjes en ik kan iedereen aanraden er eens te gaan kijken.
Revin is zo’n stadje. In een reusachtige bocht van de rivier heeft men van een paar honderd meter wallekant, een sprookjesachtig mooie Port de Plaisance gemaakt. Alle faciliteiten zijn beschikbaar, water, elektriciteit, douches, wasmachines etc. Winkels en de supermarkt pal om de hoek. De bloemenpracht is overweldigend en natuurlijk Catharine, de Capitaine. (Havenmeester.) Een schat van een vrouwtje met ook nog een schattige assistente! Maar, ……….. er kunnen maar een stuk of 12 jachten tegen de wal liggen. Als het druk is, dan is die wallekant al snel vol en moet er dubbel, soms driedubbel worden afgemeerd. En daar wil ik het nu eens over hebben!
Ik heb het nagekeken. Op grond van Europese Regelgeving, gelden voor België en Frankrijk soortgelijke reglementen.
Deze zomer hebben we een paar weken in dat leuke haventje van Revin gelegen. Maar we hebben jammer genoeg moeten vaststellen, dat verreweg de meeste schippers nog nooit van de inhoud van artikel 7.09 hebben gehoord of het helemaal vergeten zijn. Ik druk me dan nog een beetje mild uit, maar Emmy heeft er een veel meer uitgesproken mening over. Zij vindt dat de mentaliteit van de toervaarders in Frankrijk er drastisch op achteruit is gegaan. Volgens haar geldt tegenwoordig bij het gros van de bootje-vaarders het “ikke ikke en de rest kan stikke!” En helaas moet ik toegeven, dat het daar ook erg veel op lijkt!
Bij mij, ouderwetse watersporter, rijzen de haren te berge, als ik zie wat voor theater de mensen opvoeren om maar te voorkomen, dat er een schip naast hun komt liggen!
In de eerste plaats is er natuurlijk het quasi geïnteresseerd ergens anders heen kijken! Iedere nieuwkomer proeft de ongastvrijheid en begrijpt meteen dat ze je daar liever zien gaan dan komen. Of snel wegduiken, onder in de kajuit! Dat werkt wel, want als je niemand aan boord ziet, dan ga je daar ook niet zo gemakkelijk langszij. Een andere truc is de zwemtrap buiten hangen aan de zijkant. Of de volgboot. Of een rek vol wasgoed. Dat schrikt ook af.
Hier in Revin zag ik een aantal keren schippers, die vishengels zijwaarts uit hadden staan. Zelfs als ze boodschappen gingen doen! “Ik ben aan het verven.” Dat is meestal ook wel een effectieve smoes. Dan heb je nog: “Er zijn vrienden onderweg, die elk moment kunnen komen.” En een beetje zwakker argument: “Ik ga morgen heel vroeg varen”. Sommige schippers zijn zelfs zo onbeschoft, dat ze botweg weigeren zonder opgaaf van redenen.
Echt waar, ik vond het gewoon gênant telkens weer die taferelen te moeten aanschouwen. Een soort van plaatsvervangende schaamte. Het is zelfs gebeurd, dat mensen uit Nieuw Zeeland met een mooie vlet, teleurgesteld omkeerden en ’s avonds rond 19.00 uur hun geluk verderop gingen beproeven. Jammergenoeg zag ik het te laat, want met een beetje goede wil, was er vast en zeker nog wel een plekje voor ze geweest.
Alleen op de Wereld is een Frans boek. Dat weet ik. Maar je gunt een ander mens toch ook wel iets! Dat een ander ook kan genieten van zo’n mooi plekje, waar jij, toevallig net op tijd, verzeild bent geraakt? Dan zou artikel 7.09 helemaal niet nodig zijn.
Niet om onszelf op de borst te slaan, maar wij staan altijd klaar om mensen uit te nodigen om met hun schip tegen ons aan te komen liggen. Deels natuurlijk omdat we weten dat we ongeveer de plaats innemen van twee, maar ook omdat de Dirk de Groot zich er heel goed toe leent. Maar bovenal: Je leert mensen kennen, met wie je anders nooit in contact komt.
Zoals die van de Pininsula Antigua. Een schitterende, super de luxe enorme Linsen met Engelse vlag. Eigenaren Don en Lesley Ward. Zij zijn eigenlijk de aanleiding om deel 1 van dit epistel, “De omgekeerde wereld”te noemen. Als ze de haven binnenstomen, zijn alle plekjes langs de wal bezet. Ik wenk ze om bij ons langszij te komen. Ze zijn stomverbaasd! Dat hebben ze nog niet meegemaakt. Dat je zo maar uitgenodigd wordt om tegen een ander schip af te meren. Bedankt hier en bedankt daar. Ik heb weer die plaatsvervangende schaamte en mompel binnensmonds dat dit toch de normaalste zaak van de wereld is.
Enfin. Heel interessante mensen. Het klikt meteen en we hebben elkaar heel wat te vertellen. ’s Winters wonen ze in wat ze noemen the West Indies. ’s Zomers op de boot in Frankrijk en tussendoor doen ze ook nog een heleboel leuke dingen. Ze hebben een dochter die in Holland woont en iets heel hoogs is in de paardensport. Nu zijn ze onderweg naar Parijs. Daar hebben ze een afspraak. Vanmorgen zijn ze heel vroeg gestart en morgen willen ze ook weer bijtijds vertrekken.
Bijtijds betekent voor hen, zó vroeg in de ochtend, dat we ze niet eens hebben horen wegvaren. Er staat een fles Chablis met een briefje voor onze deur. Nogmaals bedankt dat ze tegen ons aan mochten liggen blah blah blah etc. Begrijp me goed. We vinden het hartstikke leuk om een flesje wijn te krijgen. Natuurlijk! Maar als je een fles wijn moet krijgen, omdat het vandaag de dag heel bijzonder schijnt te zijn, dat iemand naast je mag liggen, ja echt, dan vind ik dat de omgekeerde wereld.
Einde van het eerste deel. Volgende keer gaan we verder en dan zal ik nog een paar aardige ontmoetingen in Revin beschrijven.
Het echte karwei is begonnen. De schepen zijn de haven uit. Ze liggen bij de voormalige werf De Biesbosch, in Barendrecht, in Rotterdam, in Lage Zwaluwe en je ziet ook hier en daar in andere Dordtse havens KDR&ZV-schepen liggen. Ik zag ze in de Wolwevershaven, de Kalkhaven, het Maartensgat etc. Het werkschip de Stormvogel is van de week de haven binnengevaren. In potdichte mist! Men is begonnen met het palentrekken bovenstrooms van de Lange IJzerenbrug. In eerste instantie ging het heel, heel moeizaam. Het leek erop dat de palen muurvast in de bodem verankerd zaten. Maar vanaf vandaag kwam langzaam maar zeker de vaart erin. Ik heb weer wat foto’s lopen maken.
