Wordt de naam van de Nieuwehaven veranderd in Brommerweg?

Hier stond deTomos, waar nu die fiets staat. Ik heb aan de Gemeente Dordrecht voorgesteld de naam van de Nieuwe Haven te wijzigen in: Brommerweg!
...

Tomos gestolen

Hebben ze  verdorie in de nacht van zaterdag op zondag mijn brommertje gejat! Van de steiger vlak bij de boot, achter het hek.
Nadat ze vroeger eerst al mijn fietsen gestolen hebben.
Weet je nog?

Nog meer gezeik over de plee

Nog meer gezeik over de plee!

Door Wim de Wit
(Wat vooraf ging)

Dat had ik natuurlijk nooit moeten zeggen! Tegen mijn vriendje bij de Jantjes, die mijn relaas gelezen had over mijn toilet. Dat het toch eigenlijk een prima WC-tje is. Dat het, afgezien van een beetje aanloopmoeilijkheden, altijd prima heeft gewerkt. Jaren en jaren zonder probleem. En dat had ik dus niet moeten zeggen!

De volgende ochtend al. Toilet spoelt niet door. Ik weet bij voorbaat  wat er aan de hand  is. Een klein veertje van de elektrische schakelaar kapot. Om het te maken, moet het hele toilet uit elkaar.(zie foto 0). Het water uit de pot. Pot losmaken en er af halen. De geluidswerende beschermkast weghalen. Pas dan kan je erbij. Echter met mijn routine, is het  repareren een fluitje van een cent.

Helaas,  als alles weer opgebouwd is, blijkt de potpakking een beetje te lekken. Die zal dus wel aan vernieuwing toe zijn. Snel wat pakkingen(een paar setjes)  besteld bij Helen van De Graaff Watersport en nog wat andere extra dingetjes. Het moet van Exalto komen, maar het is de volgende dag al in Dordt. Aan service mankeert het niet.

Nieuwe pakkingen geplaatst. Verdorie nog steeds lekken! Goede raad is duur! Pakkingen met vet insmeren? Heb ik geloof ik wel eens horen vertellen. Proberen maar. Het spul  weer uit elkaar. Een laagje vet op de pakking en opnieuw monteren.

Het lekt bijna niet meer, maar toch een heel klein beetje. Het moet toch dicht zijn!

Ik doe een nieuwe poging, nu met siliconenkit. Dat moet een nachtje drogen, dus gaan we weer ouderwets op de puts.

De volgende ochtend bij het uittesten: Een spuiter!!!  Zoals vroeger, als ze olie vonden  in Texas.

Een laatste poging. Nieuwe pakking. Ik heb immers een paar sets gekocht Nu weer gewoon zonder vet, zonder kit, maar puur. Toilet uit elkaar, toilet in elkaar. Met een snelheid als bij een pitstop tijdens een formule 1 race. Het lijkt te werken???????

Helaas, Pindakaas! De volgende ochtend toch nog een heel klein plasje op de vloer.

De twijfel slaat toe! Is het deze pakking wel? Kan het misschien ook iets anders zijn?

Tot dusver heb ik alles steeds in mijn uppie gedaan. Maar nu moet ik toch echt de hulp van mijn maat Kees inroepen,  voor een second opinion.

Volgens Kees is het niet de potpakking die lekt, maar een pakkinkje tussen de pomp en het onderstel van het toilet. (zie foto 1)  Om die pakking te vernieuwen, moet echt het hele toilet gedemonteerd worden! Ook de waterleiding, de afvoerleiding en de elektriek. “Dat zal me wel lukken”, denk ik zelfverzekerd, maar na uren tobben, moet ik toch Kees weer te hulp roepen. Ik krijg namelijk met geen mogelijkheid de koppeling van de waterslang losgedraaid. Die waterslang komt van onder de vloer vandaan. Daardoor kan je geen sleutel of een tang om de koppeling heen krijgen. Kees zal wel een list bedenken! Dus……,als de berg niet naar Mohamed komt, zal de berg naar Mohamed moeten gaan,  dus….., (zie foto 1)

Hebben we het zaakje losgekregen door de hele pomp net zo lang rond te draaien, tot die uit de koppeling los kwam. Dus de pomp uit de koppeling gedraaid in plaats van de koppeling van de pomp af!

Ik sla de details van het gepruts bij het vervangen van dat andere pakkinkje maar over. Ook vermeld ik niet dat de eerste keer, toen alles en alles weer in elkaar zat, dit pakkinkje niet goed bleek te zitten. Opnieuw dus maar weer. Een geluk dat het de tweede keer veel sneller ging dan de eerste. De noodzakelijke derde keer ging nog sneller.

Achteraf beschouwd, was dit gedeelte compleet  overbodig, want  er mankeerde helemaal niets aan dat pakkinkje.

Als het hele toilet eindelijk weer helemaal in elkaar zit, dan blijkt, dat de potpakking nog steeds lekt!! Daar wordt je niet vrolijk van. Ik loop de hele week al te denken aan een Sani Broyeur, zo’n ding van de televisie. Die schijn je voor 300 euro te kunnen kopen, maar of die goed werkt aan boord, dat kan niemand me vertellen.

Met de moed der wanhoop, ga ik nog één poging wagen. Met de laatste nieuwe pakking. De WC uit elkaar, in elkaar, ……..spuiten als de brandweer!

Ik snap er geen barst van. Het toilet heeft immers  bijna twintig jaar prima gewerkt.

Wat kan er toch aan de hand zijn? Misschien zit er wel een scheurtje  of zoiets in de pot. Een scheurtje dat je niet kunt zien, misschien? ???

Ik heb nog een reserve potje aan boord staan. Destijds van Jan van der Loos gekregen, nadat ik, in die tijd van de aanloopmoeilijkheden, tot twee keer toe een potje gebroken had. Ondeskundig bevestigd. Ik wist toen nog niet, dat je de bouten bij een constructie zoals deze, om beurten kruislings vast moet draaien.

Proberen maar, dat andere potje. Echt de aller, allerlaatste poging.

En wat denk je? Geen lekkage meer! Het was de porseleinen pot dus! Al die tijd. Niks met de pakking te maken.  Hoe verzin je het. Halleluja!

In de middag van de volgende dag. Weer een heel klein plasje op de vloer. Ik kan zien dat het niet de potpakking is, maar wat kan het in vredesnaam dan wel zijn?  Het zaakje weer uit elkaar. Voelen, voelen, voelen. Kijken, kijken, kijken. Druppeltjes bij de kraan die het spoelwater regelt. Heel gek,die kraan zit niet vast met schroefdraad. Nee,  die zit gesoldeerd. (zie foto 2) Het lekt een pietsie op de soldeerverbinding.

Dat kan je zo niet laten zitten. Dat wordt steeds erger. Gelukkig kan Bas Bastiaanse uit onze haven solderen en hij wil proberen de lekkage te verhelpen. Door de vaardigheid die ik de laatste tijd opgedaan heb, is het karwei in een uurtje gepiept.

Jazeker, demonteren, solderen in de werkplaats van club en weer aan boord monteren. Met het volste vertrouwen. Droog, alles klaar, vergeten en vergeven.

Maar jemigdepemig! De volgende ochtend, weer een klein plasje op de grond. Ik ben er al heel gauw achter, dat nu het kraantje zelf lekt. Op de spindel.(zie foto 3) Uit een soortgelijke kraan, die ik nog aan boord blijk te hebben, haal ik het spindeltje. Dit monteer ik in de kraan van het toilet en draai het spul stevig vast. Fix und fertig. Lekkage verholpen. Het hele toilet weer in elkaar gezet. Hopelijk de eerste tien jaar geen omkijken meer naar!

Alles werkt zoals het hoort, maar het voetpedaal om te spoelen, gaat wel een beetje stroef. Wie daar op let is een kniesoor. Dat zal na een paar dagen wel weer over gaan

Ik ben totaal versleten van al die dagen op mijn knieën en vanavond ga ik eens lekker onderuit voor de buis naar Inspecteur Lindley  zitten kijken. Ben halverwege in slaap gevallen en wordt wakker van de herkenningsmelodie van Paul en Witteman. Is ook leuk om naar te zien. Snel nog even een plasje doen. En ja hoor, de hele pot overgestroomd, vier centimeter water op de vloer. Nog net niet over de drempel.

Ik heb de spindel van de kraan veel te vast gedraaid, waardoor de kraan niet goed gesloten werd en de hele avond heeft staan lopen.

Voor vandaag geef ik het op. Morgen maar weer verder.

Het ietsje losser zetten van de spindel is met mijn ervaring maar tikken. Voor alle zekerheid geef ik ook nog maar een kwartslag aan de moertjes waarmee de porseleinen pot op het onderstel bevestigd zit. Kruislinks, zoals het hoort.

Als ik naar de keuken loop om mijn handen te wassen hoor ik een luide  “KLIK!!”.

Ik begreep het onmiddellijk! De porseleinen pot. Een groot stuk afgebroken aan de onderkant. Moertjes te vast aangedraaid. Potje total loss!

Potje één had ik gelukkig nog niet weggegooid.. Daar zou een onzichtbaar scheurtje in zitten, maar diep in mijn hart geloofde ik daar al die tijd al geen barst van. Ik sprak met me zelf af, voordat ik me van kant zou maken, dat ik eerst nog één laatste, ultieme slotpoging zou wagen met potje nummer één!

En gelukkig, voordat ik verder ging, viel eindelijk, eindelijk het kwartje! Het lag gewoon aan de pakking. Het is rotpakking. Veel en veel te dun!  Als je het toilet in elkaar zet, is de kans bijna 100%, dat je bij het plaatsen van de omkasting, de pakkingen een beetje verschuift. Met die dunne pakkingen heb je dan onherroepelijk lekkage! (zie foto 4)

De volgende dag ben ik met de Waterbus naar Polson in Alblasserdam gegaan. Daar heb ik een plaatje rubber meegekregen. Een beetje dikker materiaal. Groot genoeg voor zes pakkingen. Een paar Euro voor de fooien pot was voldoende. Aardige mensen. De eigenaar schijnt een neef van onze Jan Flach te zijn.

Ik heb zelf een setje pakkingen geknipt volgens model. Vervolgens voor de laatste keer het toilet gedemonteerd en weer  in elkaar gezet om de nieuwe pakkingen te plaatsen. Het is zulk stevig materiaal, dat ik eigenlijk verwacht, dat ze samen met potje nummer één, nog langer meegaan dan ikzelf.

Het ging er dus om dat er even een veertje moest worden gerepareerd. Ik geloof dat ik twee weken onder de plee heb gelegen. Echt niks aan. Het enige wat het oplevert is een heel langdradig verhaal voor het Boekje van de ZD&O.

(En misschien het advies aan Exalto, om die pakkingen voortaan bij Polson te laten maken)

Back in town

De Dirk de Groot is terug in de Nieuwe Haven! Wij zijn het mooie weer (deze zomer nog) niet tegen gekomen. Volgende keer beter.


..

Trossen Los!

Alle weermannen  (M/V) zijn het, geloof ik, met elkaar eens voor de komende dagen. Het lijkt werkelijk mooi weer te worden! We wagen het er op, gooien de trossen los en gaan er vandoor voor een dag of tien.

Bibi, zwaai zwaai!

Dirk de Groot onderweg naar Amsterdam

De Dirk de Groot vertrekt op dinsdag 26 juli 2011 uit Dordrecht voor een toertje naar Amsterdam.

Andere tijden

We zijn een weekje weggeweest met de boot en nu weer terug op ons eigen stekje. Dat stekje zag er vroeger heel anders uit! Waar is de tijd gebleven? Kijk maar eens naar de foto. Zelfs het visvlot van Van der Pluim lag er nog! En wat te denken van Machinefabriek Bolier?

De Kleine Jantjes terug naar de schoolbanken

Wat een feest was het! Maandag 21 maart om kwart over acht ’s morgens! Een optreden in School Vest! School Vest, die al lang niet meer op de Vest gevestigd blijkt te zijn. Tegenwoordig zitten ze in een schitterend schoolgebouw aan de Blekersdijk, waar vroeger Garage Jac. Van de Berg zat.

Men had die week een Project op school, met als onderwerp OUD DORDRECHT.

Oud Dordrecht met zijn waterwegen, zijn havens, zijn rivieren, zijn scheepvaart zijn zeelui etc.etc. Niet onlogisch dus, dat men ons koor uitgenodigd heeft, om met stevig Zeemannengezang, deze Projectweek te openen.
En het was een enorm succes. Heel anders dan anders! Bram heeft tijdens de laatste repetitie op zijn onnavolgbare Bram-manier reeds verslag gedaan van de happening.
Ik sluit me helemaal bij zijn verhaal aan. Bovendien vind ik het klasse van De Kleine Jantjes, dat er op een maandagochtend, voor dag en dauw, minstens 25 gepensioneerde kerels, bijna allemaal grijs, velen ook met nauwelijks nog haar op hun kop, hun stinkende best staan te doen om 375 kinderen op een schoolplein te amuseren. Geweldig!!!
Mede dankzij het vakkundig door Piet Heuvel aangepaste repertoire, konden wij genieten van een ongekend geestdriftig publiek, en geloof me, zo veel applaus als daar op de Blekersdijk, hebben we nog nooit geoogst.
Misschien ligt er wel een hele nieuwe markt voor het Koor van de Kleine Jantjes.

Voor nog wat meer foto’s --- KLIK HIER

Door schade en schande

Het verhaaltje hieronder is eerder verschenen in Het Winterboekje van de ZD&O

Door schade en schande

Het is alweer bijna twintig jaar geleden toen mijn gezondheid me flink in de steek liet. Op advies van de dokter hebben wij ons leven toen compleet gereorganiseerd. Praktisch van de ene op de andere dag, zijn we overgeschakeld van een ontzettend stress bestaan naar het rustige leventje van een bootbewoner. Maar of dat, vooral in het begin, echt zo rustig was, dat is nog de vraag. We hadden bijvoorbeeld over het hoofd gezien, dat Antoni nog thuis woonde. Die moest natuurlijk ook mee op die boot. Maar dat betekende wel, dat we nog niet ècht vrij waren. Want als we de haven uitvoeren, dan was die jongen zijn huis kwijt!

En wat denk je van de ruimte! De ruimte die je te kort komt als je zo maar in één keer, met je hele hebben en houwen op zo’n bootje gaat zitten!!!! Toch waren deze problemen vrij snel opgelost. Voor de zoon kwam een oplossing uit de lucht vallen. Een keurig huisje vlak bij de haven met een soort van antie-kraak-afspraak met de eigenaar, een vriend van ons! Fantastisch!!!!

En de overtollige rotzooi die niet meer aan boord kon? Als niemand anders het kon gebruiken, hebben we het gewoon weggegooid. En eerlijk waar, we hebben het nooit gemist. Je wilt niet weten hoeveel overbodige troep een mens in de loop der jaren zijn huis binnen draagt!

Maar er was nog een probleempje. En dan is het woord probleempje hier echt een understatement! Iets waar ik helemaal niet bij stil had gestaan. Namelijk DE TECHNIEK!!!! Elke boot, maar vooral een boot waar je op kunt wonen, zit barstens vol met techniek.

Ik heb weliswaar alleen maar bij technische bedrijven gewerkt, maar voor de techniek hadden we techneuten. Ik hield me bezig met klanten, met leveranciers, met bankiers, met personeel, met belastingen, met vakbonden, noem maar op en vooral met papiertjes en cijfertjes. Ik had bij wijze van spreken nog nooit een schroevendraaier vast gehad. Maar wel een pen. Altijd en eeuwig een pen. Misschien dat ik daardoor zo nu en dan, sneller een verhaaltje op papier zet dan een stekker aan een snoer.

De techniek dus. Daar zat de moeilijkheid. Gelukkig dat ik het me vooraf niet gerealiseerd heb. Ik geef zo maar een voorbeeld van een klein incident.

We woonden nog maar kort aan boord. Twee of drie weken. Het toilet deed het niet! Het gekke is, als je in een huis woont, bel je de loodgieter. Die komt. Snel of minder snel. En hupsakee, je toilet is gerepareerd. Jawel, het kost een paar centen, maar vooruit maar! Ik weet niet waarom, maar op een boot doe je het anders! Daar ga je zelf zitten klooien. Ik dus ook in dit geval.

Geen flauw idee hoe zo’n toilet aan de binnenkant werkt. Van buiten is het heel gemakkelijk. Als je klaar bent met wat je te doen hebt, druk je met je voet op een voetpedaal. Je hoort een hoop gerommel en geborrel. Wat in het pleetje ligt, wordt weggezogen of zoiets en als je daarna het voetpedaal loslaat, vult de pot zich keurig met een klein laagje glashelder water. Gereed voor de volgende patiënt. Net als in een huis. Maar nu dus niet. Als je nu op het pedaal drukt, hoor je wel dat geborrel en zie je een hoop luchtbellen, maar tot mijn ontzetting loopt de pot niet léég, maar loopt de pot juist vol. Zie ik dat nou goed? Nog eens proberen. Ja inderdaad. De pot loopt vol! De pot is vol, de pot loopt bijna over!!! Net op tijd haal ik mijn voet van het pedaal. Maar wat nu? Emmy weet de oplossing. Ze pakt een plastic mok en begint de inhoud van het toilet over te scheppen in de puts. Gelukkig gaat het alleen maar om een plasje dat weggezogen had moeten worden. Dat plasje is vermengd met een hele WC-pot water, dus de mok en de puts zullen nog best hergebruikt kunnen worden. De mok kan niet helemaal tot onder in de pot komen, dus wordt het laatste restje water met een spons uit de pot gedept. De WC is leeg, maar wat nu? Ik weet niks anders te bedenken dan het nog maar eens te proberen. Ik druk op het pedaal en in een oogwenk staat de plee weer halfvol met water.

Dat schiet niet echt op. Weer scheppen en deppen. Is nu zo gebeurd. “Zo kom ik niet verder”, mompel ik in mijzelf. “Ik moet proberen die omkasting weg te halen, zodat ik in de ingewan-den van dit knappe stukje techniek kan kijken”. Maar hoe gaat dat? Hoe krijg ik het zaakje uit elkaar? Het toilet staat namelijk op een soort koffer van witte kunststof. Het is een omkasting en tegelijker tijd een beschermkap. Door die beschermkap wordt het hele procedé van spoelen en pompen en malen aan het oog ontrokken. Aan de rechterkant van de kap steekt het voet-pedaal door een gat naar buiten. Ik zie nu dat het pedaal op de één of andere manier aan het binnenwerk vastgeschroefd zit met 2 inbusbouten. Laat ik maar eens beginnen met die los te maken. Tot mijn verbazing blijk ik het juiste inbussleuteltje in mijn gereedschapkist te hebben en na een tijdje tobben, heb ik het losse voetpedaal in mijn hand. Nu kan ik door het gat naar binnen kijken. Wat zie ik? Helemaal niks. Ook niet met de zaklantaarn, waar ik eerst nieuwe batterijen in heb moeten doen, omdat die leeg waren. Er moet dus nog een andere truck zijn om het toilet verder te demonteren. Het enige wat ik nog kan doen is een viertal moertjes los-draaien van hun boutjes. Met die boutjes en moeren zit de porseleinen pot van de WC boven op de kunststof beschermkap bevestigd. Als de moertjes los zijn, dan zou je de pot er zo af moeten kunnen tillen. Maar dat is niet waar. Als de moertjes en de ringetjes van de bouten af zijn, zit de pot nog zo vast als een huis. Dat kan toch niet waar zijn? Nee, dat kan inderdaad niet waar zijn, maar toch is het zo! Want de toiletpot zit muurvast aan de pakking die tussen de kast en de pot is aangebracht. De tand des tijds heeft op die pakking ingewerkt en er zoiets als een siliconenkitverbinding ontstaan. Niks bijzonders dus. Met een beetje wrikken en wrin-gen komt het zaakje los en even daarna kan ik ook de omkasting optillen en wegzetten.


Maar wat ik dan te zien krijg!!!!!! Dat tart werkelijk iedere beschrijving. Een soort van heel vreemd gevormde metalen opvang beker met een pomp, een elektromotor, een metalen wiel met nokken, een wirwar van slangen en kabels, een veer, een klein veertje, een schakelaartje, een paar gekke beugels, een vierkant ding waar elektrische draden aan vast gemaakt zitten, een kraan aan een stang en nog veel meer, maar dat ben ik nu vergeten. En dat kan allemaal kapot zijn!!!!!!!!!

Later heb ik de befaamde cursussen gevolgd bij ons aller Jan van Dun. Motorkennis voor Beginners en Elektrotechniek op jachten. Van Jan heb ik heel veel geleerd. Vooral dat als je een storing op moet lossen, dat je dan systematisch te werk moet gaan en op zijn minst bij het begin moet beginnen. Maar daar had ik op die dag, dat ik met zere knieën over mijn toilet gebogen zat nog nooit van gehoord!!! Evenmin wist ik van het bestaan van spanningzoekers en Multi-meters.

Ik bestudeer het onoverzichtelijke en onbegrijpelijke tafereel voor me, met volle aandacht. Om te controleren of alles wel goed vast zit, trek ik hier eens aan, trek ik daar eens aan, duw ik hier eens tegen, druk ik daar eens tegen. Als ik aan die stang met die kraan trek, schrik ik me te barsten! Met geweld spuit er een hele straal water ergens uit een gat. Alles zeiknat. Ook de elektrische kabeltjes en dat gekke doosje met die draadjes er aan. Ik denk dat het 24 Volt is, die draadjes, maar daar ben ik niet zeker van. Het kan evengoed 220 Volt zijn. Ik neem het zekere voor het onzekere en haal de stekker van de walstroom uit het stopcontact. En omdat ik nog niet weet hoe de ingewikkelde stoppenkast van de 24 Volt in elkaar zit, maak ik de accukabels los. Ja, ja! Mij naaien ze niet hoor! Ik kan weer verder met mijn klus. Het is wel een beetje donker, maar gelukkig zitten er nieuwe batterijen in mijn zaklantaarn.

Ik maak alle troep die nat geworden is grondig schoon. Als ik dat vierkante doosje goed bekijk, (later heb ik geleerd dat het een relais is), denk ik, dat ik de storing gevonden heb. De schuifstekkertjes waarmee de kabeltjes aan het doosje zitten, zijn namelijk nogal flink geoxideerd. Zoiets heb ik ook al eens meegemaakt met mijn toplichtje! Ja, dat moet het zijn. Dat kan niet missen. Ik maak een schetsje van welk stekkertje over welk pinnetje zit geschoven, zodat dadelijk alles weer in de oorspronkelijke situatie terug komt. Ik maak de stekkertjes en de pinnetjes heel zorgvuldig schoon. Schuif de goede stekkertjes weer over de goede pinnetjes en klaar is Kees. Nog even de hele boel terug in elkaar zetten; dan kunnen we weer naar de plee.

Nou ja, zo vlug gaat het nou ook weer niet, het is best nog een heel klusje, maar toch, na een uurtje……………! Kan ik triomfantelijk aan Emmy melden dat er weer geplast en gepoept kan worden. Het eerste proefdraaien mislukt. Logisch, de walstroom is er af en de accu is losgekoppeld. Dat is snel verholpen. Nu moet het goed zijn. Laten we ons plasje nog maar even ophouden. Eerst kijken of ie het echt wel doet. Nee dus! We horen het zelfde geborrel en zien dezelfde luchtbellen als vanmorgen en voordat we er erg in hebben, loop de pot al weer bijna over.“Het is wel prachtig schoon water”, laat Emmy zich heel optimistisch ontvallen.Ze heeft gelijk! En pas nu realiseer ik me, dat wij ons toilet spoelen met zuiver drinkwater uit onze drinkwatertank!

Verdorie! Ik wist zo goed als zeker dat ik de oorzaak van de storing gevonden had. Zou het komen doordat we met drinkwater spoelen en dat er iets kapot is aan dat systeem? Dat lijkt me sterk, want hij spoot als een IJslandse geiser, maar dan koud. Dat hebben we gezien!

Maar wat zou het dan nog meer kunnen zijn? Ik probeer me dat onoverzichtelijke en onbegrijpelijke tafereel onder de beschermkap weer voor de geest te halen. Dat blokje met die stekkertjes. Dat zag er eigenlijk niet helemaal happy meer uit. Het was een beetje aangevreten door het vocht. Dat zou het dan wel zijn. Dus opnieuw het hele toilet uit elkaar halen. Ik weet nu wel zo’n beetje hoe het moet en ben daardoor minstens vier keer sneller klaar dan de eerste keer. Het blokje los gemaakt. Het tekeningetje van de aansluitingen heb ik nog. Van een buurman hoor ik nu dat dit een relais is en dat je die kunt kopen bij Prent, destijds nog vlakbij, in de Lombardstraat. Het nieuwe relais zit er snel in en vervolgens heb ik het hele toilet weer vrij snel in elkaar. Maar U voelt het waarschijnlijk al aankomen. Dat is het niet!

De rest van de dag en een groot deel van de volgende dag bedacht ik telkens nieuwe mogelijke oorzaken van de storing. Even zo vele keren haalde ik het toilet uit elkaar, deed wat ik dacht dat gedaan moest worden, zette het toilet weer in elkaar om tot de teleurstellende conclusie te komen, dat dat het niet was. We gebruikten de puts niet alleen om telkens de pot leeg te hozen, nee, we gebruikten de puts nu ook, lekker ouderwets, als toilet.

Eerlijk, ik ben er in totaal zestien uur mee bezig geweest! Uit elkaar, in elkaar, testen, uit elkaar, in elkaar, testen, uit elkaar, in elkaar, testen………Telkens sneller en sneller en sneller.

Toen ging er een lichtje branden. Het schoot me nu pas weer te binnen. Twee dagen te laat!

De vorige eigenaar had me verteld, dat hij een extra zekeringetje aangelegd had in de plus van elektriciteitskabel, die naar het toilet voerde. Het was zo’n klein glazen zekeringetje, dat men ook in auto’s gebruikt. Hij had het me aangewezen. Het zat onder het dashboard.

Dat zekeringetje was doorgebrand.

Deze inleiding is een veel te lang verhaal geworden. De volgende keer zal ik U een bloemlezing geven, in telegram stijl, van de dingen die me overkomen zijn op het gebied van de techniek. Toch ben ik er telkens weer in geslaagd, de problemen op te lossen. De titel van dit artikel , “Door schade en schande” , slaat dus eigenlijk op mijn volgende verhaal.
Wim de Wit
Motortjalk Dirk de Groot

----

New Orleans Jazz Middag in de Havensoos van de Koninklijke

                    Alternatieve Jazz Sociëteit in Dordt ?

Het zou me niet verbazen als de naam van onze "Koninklijke" binnen niet al te lange tijd aangepast gaat worden tot KDRJ&ZV. Met de J van Jazz erbij! Oude Jazz om precies te zijn. Of Dixieland, zoals het ook wel genoemd wordt, naar ik meen. In ieder geval de muziek, die vroeger op onze schoolfeesten gespeeld werd. Die feesten noemden we Bals. Georganiseerd door het Gemeentelijk Lyceum, het Christelijk Lyceum of de Mulo Groenendijk. Ik herinner me dat er dan eerst een toneelstuk was of zoiets, vervolgens Bal na. Alle jongens pakkie-an deftig gekleed in vol ornaat, met stropdas en al. Bijna alle meisjes met nieuwe jurken, helemaal opgetut. De bandjes bestonden uit groepjes muzikale scholieren. Het leuke is, dat er nog een hele boel van die bandjes zijn blijven bestaan. De jongens van toen, zijn de, al wat oudere, mannen van nu.

Wat is het geval? De dames en heren van de Soos Commissie hebben, in samenwerking met onze eigen, ook al niet meer zo jonge oude-jazz expert Piet Kraaijeveld, het plannetje bedacht om in onze Havensoos, een keertje een New Orleans Jazz Middag te organiseren.

En gelukkig is het niet bij een plannetje gebleven. Zondag 6 februari hadden we de première van die New Orleans Jazz Middag met de Marck River Jazz Band o.l.v. Eddy Sabbe.

En werkelijk waar! Het was fantastisch. Kosten nog moeite zijn gespaard. Alle tafels en stoelen naar de bestuurskamer versleept en alleen een paar staan-tafels neergezet, om ruimte te maken voor het orkest en voor de dansliefhebbers. Flinke voorraad drank en etenswaren ingeslagen en naar boven gesjouwd. Op het terras was zelfs, ondanks de hevige westerstorm, een levensgrote tent gebouwd. Met gaskachel en al! En ook bij de opening van het feest, liep het storm! Ik geloof dat ik wel meer dan honderd gasten heb geteld. Van “jong” tot oud. De jongste was de dochter van Jan van der Loos, die gezellig een middagje uitging met haar vader. De oudste was Chiel van Bezooijen. Inmiddels 84 jaar oud. Geweldig toch!

En het Jazz festijn zelf? Ik vond het een enorm succes. Leuke muziek, gezellige mensen. Heel veel bekenden en ook heel wat nieuwe gezichten. Uit alle windstreken van het eiland van Dordt en soms nog wel verder. Bijna iedereen de beentjes van de vloer. Lekker ouderwets. Alle soorten dansstijlen, de klassieke Foxtrot ( slow, slow, quick-quick, slow), de jive, de twist, de rock ’n roll en ik zag hier en daar zelfs een enkel stelletje knusjes slijpen. Lekkere drankjes, lekkere hapjes; wat wil je nog meer?
Ook het tijdstip is uitstekend. Tegen het eind van de zondagmiddag. Als je wil, kan je nog redelijk op tijd thuis zijn voor het prakje. Wil je dat niet, dan kan je nog een tijdje lekker blijven plakken aan de bar.

Alle mensen die ik heb gesproken, zijn laaiend enthousiast en vinden dit leuke initiatief absoluut voor herhaling vatbaar. Ik ben het van harte met ze eens. Ik denk dat we er met z’n allen op moeten aandringen, dat Piet Kraaijeveld en onze Soos Factotums, dit soort happenings wat vaker gaan organiseren. Met een beetje mond-op-mond reclame, ook in de richting van de wat jongere generaties, moet dat toch een geweldig succes gaan worden?
Dit keer geen langdradige loftuigen voor de organisatoren en alle handen-uit-de-mouwen luitjes! Het was in één woord: TOPPIE!!!!
Bedankt.

Wim de Wit
Voor een kleine foto-reportage: KLIK HIER

------