Waar is de tijd gebleven?

Grandioze Jachtentocht

Een artikeltje uit een Pikhaak van 1999

Het is tweede pinksterdag en we liggen met de Dirk de Groot in Antwerpen. In het Katten­dijksdok vlak bij de Londonbrug. Comfortabel afgemeerd tegen één van de schooltjalken met een kabeltje naar de kant zodat we elektriek aan boord hebben en ik naar hartenlust op het toetsenbord van mijn computer kan rammelen.

We komen langzaam een beetje tot rust na een hartstikke drukke week van voorbereiding voor de vakantie. Tussen de bedrijven door zijn we nog een dagje wezen varen met Opa en Oma en met Emmy’s broer, die in Duitsland woont. Bovendien zijn we met Barend’s hulp, nog een paar dagen bezig geweest met het repareren van de koppeling, die een beetje olie lekte.

Gisteren zijn we hier aangekomen na een frisse vaartocht van bijna 10 uur. De weervoorspel­lers hadden ons opnieuw een rad voor de ogen gedraaid. Ze beloofden schitterend, zonnig zomers weer, maar de werkelijkheid was wel even anders. Herfstachtig met een sombere hemel en een straffe, kille bries uit het zuidwesten.

Door al die drukte hebben we nu pas een beetje tijd om na te denken over het fantastische lange weekend van vorige week. Toen hebben we met 29 schepen deelgenomen aan de Jachtentocht van onze vereniging. We haalden de 30 net niet, omdat havencommissaris Jaap van der Ende door ziekte helaas af moest haken.

De jachtentocht 1999 is werkelijk een hoogtepunt. Ik draai al heel wat jaartjes mee, maar kan me niet herinneren dat er zo massaal is ingeschreven. Het begint al bij het uitvaren van de haven. Wat een schitterend spektakel als in pakweg tien minuten tijd die grote armada de Engelburgerbrug passeert en dan bakboord uit de Oude Maas opdraait. Als alle schepen 50 m. uit elkaar varen heb je al een sliert van anderhalve kilometer. Heel indrukwekkend!

De weergoden zijn ons de eerste dag niet echt goed gezind.

 

Onderweg naar onze eerste halte­plaats Heusden, is de hemel somber en af en toe krijgen we zowaar een flinke bui regen op ons dak. Op het Hollands Diep is het zelfs behoorlijk knobbelig en de kleinere motorjachten hebben het niet gemakkelijk.

 

Piet Punt heeft daar geen last van. Zijn motor is kort na vertrek afgeslagen en niet meer aan de praat te krijgen. Na eerst een eindje door Harry Rutte te zijn gesleept, neemt de Zeebeer het karwei over. Op die manier komt Piet met zijn boot zonder te schommelen veilig het Hollands Diep over. Als we de brug van Keizersveer gepasseerd zijn, komt over de marifoon het verzoek of de Dirk de Groot naar voren wil komen. In verband met het aanleggen van de schepen, moeten wij als eerste de haven in.

Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wij varen bijna achteraan in het konvooi en onze maximale snelheid is 12 km per uur. Ik schat dat de voorste jachten met een vaartje van 14 km per uur door het water klieven. Dan hoef je geen Pythagoras te zijn om te kunnen bereke­nen dat we ze nooit inhalen. Na een half uurtje volle kracht, komt er nogmaals een oproep voor de Dirk de Groot om naar voren te komen. Ik heb toen uitgelegd hoe de vork in de steel zit, dat ik al geruime tijd volle kracht vaar, dat ik wel sneller zou willen, maar dat ik eenvou­dig niet méér garen op m’n klosje heb. Een openhartige bekentenis dus, op werkkanaal 10 van het publieke marifoonnet. De overige schepen minderen dan wat vaart zodat wij inder­daad vooraan komen te varen. Na een wat rommelige landing liggen alle schepen van de KDR&ZV een kwartiertje later veilig afgemeerd aan de steigers van de plaatselijke water­sportvereniging. Het compleet gerestaureerde stadje Heusden kennen we allemaal wel. Als er dan als klap op de vuurpijl ook nog kermis blijkt te zijn, is het ruimschoots de moeite waard er op bezoek te gaan.

Voor ons van de Dirk de Groot komt daar niets van terecht. We liggen nog maar nauwelijks vast, of de eerste bezoekers vallen binnen. Het is hartstikke gezellig, de gasten blijven binnen­stromen en voor we het weten hebben we een feestje met bijna 25 man aan boord. We hebben zowaar Johnny Jordaan letterlijk uit de kast gehaald om hem nog eens te laten zingen van: Geef mij maar Amsterdam en een Pikketanissie dat er altijd ingaat. De fuif gaat door tot bijna elf uur. Er sneuvelen ontelbare glazen, het eten valt tussen wal en schip en als ik de volgende morgen de vuilniszak met lege flessen wil gaan wegbrengen, ga ik bijna door mijn rug. Een reuze geslaagde eerste dag dus.

De tweede dag spoeden we ons van Heusden via het Andels Maasje en de Wilhelminasluis naar Gorinchem. Als ik zeg spoeden, dan is het ook spoeden! De tocht lijkt wel een motorboten race. Wijs geworden door mijn ervaring van gisteren, zorg ik er voor dat ik voortdurend aan de kop van het smaldeel vaar, vlak achter onze uitmuntende vlootvoogd Evert Koers.

Toch moet ik het water dun varen om niet voorbij gelopen te worden. Zodoende liggen we kort na het middaguur keurig vastgeknoopt in Gorinchem. Als ik later te horen krijg dat er voor alle schepen plaats gereserveerd is, begrijp ik absoluut niet waarom we zo snel hebben moeten varen. Evenmin begrijp ik waarom Piet Punt vandaag alweer pech met zijn motor heeft. Hij doet het wel en dan weer niet en dan weer wel en dan weer niet. Niet alleen voor mij, maar ook voor Barend is dat een raadsel. Hoogstwaarschijnlijk komt het door de naam van het schip. Enigma is Grieks voor raadsel. En als zelfs Barend die geheimzinnige ver­schijnselen niet thuis kan brengen, zal het wel tovenarij zijn.

De meesten gaan gezellig het stadje in; sommigen doen uitgebreid een tukje om bij te komen van de vermoeienissen van gisteren. Sooscommissaris Kees Mookhoek, inventief als altijd, organiseert een soort alternatief Happy Hour op locatie. Vanaf acht uur is nagenoeg de gehele bemanning van de KDR&ZV-vloot, bijna 75 man, een avondje gezellig bij elkaar in de kantine van W.V. De Merwede.

Als wij aan het eind van de avond, na een slaapmutsje aan boord van de Cheers, op de Dirk de Groot klauteren, horen we dat er nog een feestje aan de gang is op De Twee Rammen. We zijn altijd bang om iets te missen en binnen enkele seconden zijn we volop aan het rock ‘n rollen bij de familie Rutte. Het wordt twee uur. Iemand heeft de mensen geteld in Disco De Twee Rammen. Het zijn er zeventien! Een reuze geslaagde tweede dag dus.

Van Gorinchem naar Leerdam is maar een wipje. Het is nog even dringen geblazen in de sluis van Gorinchem maar daarna varen we toch met z’n allen heel ontspannen met een lekker zonnetje erbij over het fraaie landelijke riviertje de Linge. Als we op de eindbestemming van deze derde dag aankomen, blijkt daar nog een grote groep schepen in het haventje afgemeerd te liggen. Die schepen gaan pas om twaalf uur vertrekken terwijl wij al om halftwaalf voor de monding liggen te wachten. Dat komt niet slecht uit. Zo kunnen wij ons een beetje oefenen in het gaande houden van onze schepen in smal vaarwater met een lekker briesje erbij. Als na een uurtje het haventje leeg is, is het voor ons stapelen geblazen. Je gelooft nooit dat er plaats is voor al onze schepen, maar de havenmeester weet wel beter. Er gaan veel makke schapen (koppen) in een hok.

Leerdam is een klein stadje met een oergezellig centrum en het laat zich van zijn beste kanten zien met het vrolijke, frisse lentezonnetje van vandaag. Er is markt en alle motorboters gaan er een kijkje nemen en slenteren ontspannen door de winkelstraatjes. Een grote groep heeft zich opgegeven voor een rondleiding naar het Hofje van Mevrouw Van Aerden. Ik hoor dat het zeer de moeite waard is. Je ziet o.a. de trouw- en raadzaal, de regentenkamer, een filmpje over de glasfabriek, de glas galerij, beroemde schilderijen van Frans Hals enz. enz.

Hoe de aangekondigde koffie met Leerdamse koek smaakt, is mij niet ter ore gekomen.

‘s Avonds is het hoogte punt van de tocht. Diner dansant in Two Chez Royal!En werkelijk, het ìs een hoogte punt! Prima verzorgd, niets op aan te merken, goed eten, lekkere wijn, uitstekende bediening door vriendelijke serveersters. Een drankje voor iedereen aangeboden door Piet Nooy en zijn vrouw, die er dit jaar jammer genoeg niet bij kunnen zijn.

Voor zover ik het kan beoordelen heeft iedereen het, ondanks de L-vormige zaal waardoor de akoestiek niet optimaal is, uitmuntend naar zijn zin. De feestavond wordt vakkundig aan elkaar gepraat en gezongen door onze eigen conferencière en cabaretière Ida (Adèle)van der Werf. Om twaalf uur zingen we gezamenlijk een lofzang op een jarige en op een echtpaar dat dertig jaar getrouwd is. De organist fluistert in mijn oor, dat hij het komende jaar heel hard zal studeren, zodat hij de volgende keer een beetje beter spelen en een heel stuk beter zingen kan. Vol vertrouwen zijn wij toen heel voldaan naar onze boot gegaan en direct de kooi in, zoals het hoort. Een reuze geslaagde derde dag dus.

Zondag, als we na een schitterende tocht terug over de Linge bij de sluis in Gorinchem arriveren, merken we, dat we heus niet de enige watersportvereniging zijn, die op jachten­tocht is tijdens dit hemelvaart-weekend. Het is er een drukte van belang en zowel aan de binnenzijde als aan de buitenzijde van de sluis wemelt het van de jachten waarvan de schip­pers allemaal bang zijn, dat ze te laat in hun thuishaven zullen aankomen.

Waarom toch altijd die haast? Maar ik mag er wel graag naar kijken, naar dat gefriemel en gehannes om zoveel mogelijk bootjes tegelijk in een sluis te persen. Daarom meer ik af aan een binnenvaartschip, vlak voor de sluis, waardoor ik net als op een Vip-tribune, op z’n best het schutfestijn kan gadeslaan.

We zijn vanmorgen vertrokken met het mooiste weer van de wereld. Maar als we eenmaal op de Merwede zijn, pakken zich onheilspellende, donkere wolken samen en bereid ik me voor op een flinke onweersbui. Die blijft gelukkig uit. Logisch ook, want de lucht is helemaal niet zo dreigend. Het ligt aan mijn zonnebril. Daar zitten veel te donkere glazen in. Die bril heb ik vorig jaar gekocht, maar omdat we sindsdien nauwelijks zon hebben gehad, heb ik hem nooit meer gedragen. Dat van die donkere glazen is me dus nimmer opgevallen.

Om drie uur draait de Engelburgerbrug voor ons. De meeste deelnemers van de tocht liggen dan al in de haven. Als we achteruit door de Lange IJzerenbrug gevaren zijn - overstuur zoals dat heet- en op ons plaatsje hebben vastgeknoopt, zien we tot onze opluchting, Jaap van der Ende weer over ons vlot scharrelen. Het gaat gelukkig al weer een beetje beter. Hij is donder­dag uit het ziekenhuis ontslagen.

Tussen vier en vijf moeten we weer verzamelen. Nu in de kantine van ons eigen clubhuis. We zijn een beetje aan de late kant, maar toch is het een openbaring die ons wacht. De sooscom­missie heeft ter afsluiting van het hele gebeuren voor een koud buffet gezorgd. En wat voor koud buffet! Kosten noch moeite zijn gespaard. De Zeebeer is vanmorgen al heel vroeg uit Leerdam vertrokken en heeft daarbij zowat alle schepelingen van de Koninklijke wakker gemaakt, maar het is hem vergeven. Het blijkt dat de Zeeberen met hun aanhang, snel naar Dordt gevaren zijn en daar dat overdadig, feestelijk-smakend en uitstekend lopend-koud-buffet hebben klaar gemaakt. In één woord fantastisch!

Zo is er een eind gekomen aan de Jachtentocht 1999. Dank aan Ida van der Werf en Evert Koers voor al het werk dat zij verzet hebben voor deze geslaagde tocht.

Havenleden die nog twijfelen of ze volgend jaar wel of niet mee zullen gaan, wil ik adviseren die twijfel onmiddellijk overboord te gooien. Het meedoen aan een tocht als de onze is niet alleen een paar dagen varen om uit testen of alle techniek naar behoren functioneert. Nee het is veel meer. Je leert er je buren uit de haven beter kennen, maar ook op een heel andere manier. Het klinkt een beetje opgeklopt, maar er vindt een soort verbroedering plaats en er zijn de laatste jaren zeer hechte vriendschappen ontstaan. Door het gezamenlijke lidmaat­schap van onze vereniging voel je je meer met elkaar verbonden. Je herkent de gemeenschap­pelijke belangen en interesses en dat is een fijn gevoel. Niet alleen gedurende het vaarseizoen maar zeker ook in de maanden dat er niet gevaren wordt en we toch talloze malen in de haven op ons bootje zijn om te controleren of het spul nog drijft.

Zeemanskoor De Kleine Jantjes in de Houttuinen

Door Wim de Wit

Vrijdagavond 7 mei was het dan eindelijk zover. Happy Hour in onze eigen nieuwe soos aan de Houttuinen, één week na de Oranjeborrel. Happy Hour is eigenlijk niet het juiste woord. Die term is een jaar of tien geleden ontstaan, toen Eugène en Corrie Langenzaal op vrijdag­avond bardienst draaiden in de oude soos en daarbij voor weinig geld een lekkere snack serveerden. Dit gebeuren is in de loop der tijd uitgegroeid tot een wekelijks gezellig samen- zijn in de wintermaanden. Er kon een borreltje of een glaasje wijn worden gedronken en zelfs een glaasje fris voor de liefhebbers. De havenleden zelf zorgden dan bij toerbeurt voor een hartige hap erbij tegen kostprijs. Dat kon variëren van ter plekke gebakken visjes tot een compleet captainsdinner of tot een eenvoudig balletje gehakt. Door het verdwijnen van het botenhuis, hebben wij in de haven deze druk bezochte avondjes veel te lang moeten missen.

Daarom zit die naam er zo vast in gebakken. Misschien is Vrijdagavondsoos een betere naam of Vrijdagavond Happie Slokkie of ...?.......?.......? We bedenken nog wel wat.

Belangrijker is, dat we deze traditie in het komende najaar gaan voortzetten en als voorproef­je heeft Sooscommissaris Kees Mookhoek voor een spectaculaire happening gezorgd. Dit keer was het hartige hapje niet een eenvoudige snack. Nee hoor, er stond een compleet verzorgd Indisch Buffet met alles erop en eraan op ons te wachten. Zesenzeventig leden met aanhang hebben daar naar waarde van genoten, want de maaltijd was zondermeer voortreffe­lijk.

Als klap op de vuurpijl werd het feestje opgeluisterd door een daverend optreden van het Zeemanskoor De Kleine Jantjes. Die mannen hebben inmiddels hun sporen al verdiend in Dordt en ver daar buiten. Ze zongen dat het een lieve lust was en in no time zat het voltallige publiek mee te galmen met de overbekende zeemansliederen. In de korte pauze tussen de optredens werden de Jantjes traditiegetrouw getrakteerd op bier en haring. Dat was te merken want na de pauze klonken de liederen zo mogelijk nog voller en helderder en er werd zelfs een frisse zoute zeelucht de soos in geblazen. Kwam dat misschien door de haring?

Het was in elk geval een prachtige avond die veel belooft voor de toekomst. Voor ons was de dag dubbel fantastisch, want ‘s middags werd onze kleinzoon Ian Ted-Willem geboren.