Wi-Fi

Deze zomer. Ergens in een stadje aan de Maas in Frankrijk. Ik heb er wel eens van gehoord van Wi-Fi, maar wat het precies is, dat weet ik niet. Het schijnt iets te maken te hebben met de computer en dat je soms zo maar ergens met je laptop kunt gaan zitten en dat je dan internet hebt. Een wonder dus. Zoiets.
Het woord Wi-Fi schiet me weer te binnen als ik hier een meneertje op een bankje zie zitten, op het plein vlakbij het mini-stadhuisje. Hij is keurig gekleed, in vol ornaat met colbert, stropdas en al, en warempel, hij heeft een laptop op zijn schoot. Zijn vingers vliegen razendsnel over de toetsen en het kan niet anders! Hij moet verbinding met het internet hebben. En dan moet dat Wi-Fi zijn! Met de bron in het gemeentehuis. Vast en zeker. Dat lijkt me leuk. Als het aan het eind van de middag wat stiller in het dorp is, dan ga ik het ook eens proberen!

En ja hoor! H. 18.30. Er is niemand meer te bekennen in de buurt. Ik pak mijn laptop, neem plaats op een bankje op het pleintje en start de computer. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de laptop opgewarmd is. Ik maak het zelfs niet eens meer mee, want plotsklaps, ploeps! : een soort zonsverduistering op het scherm. Met geen mogelijkheid is het nog te lezen! Ah ha, dat is natuurlijk die intelligente accu-bespaarder. Het scherm op dead-slow! Daar heb je wat aan zeg! Zelfs iemand met kattenogen kan niks meer op het schermpie lezen!
Er moet toch een knopje zijn, waarmee je het scherm lichter kunt maken! Maar waar? Een ploegje jongelui, dat toevallig langs komt, weet het ook niet. Ik probeer nog één keer alle knoppen. Het blijft nacht op het scherm. Ik geef het op. Ik weet het nu, Wi-Fi is niks voor mij. Ik ga terug aan boord.

Toch kan ik het niet uitstaan. Als iedereen er mee kan werken, waarom ik dan niet?
Helemaal onder uit een lade, vol met dekbedovertrekken, komt na lang zoeken de handleiding van de laptop te voorschijn. Het ding heet helemaal geen laptop, het heet notebook. Er zitten tientallen knopjes en schuifjes en plugjes en lampjes op, die ik nog nooit gezien heb. Zo leer je nog eens wat. Er zijn ook toetsen voor licht en donker, maar die doen het alleen maar als je de Fn toets ingedrukt houdt. Je moet het maar weten!
Dus ik de kant weer op. Nu maar meteen zo dicht mogelijk bij de bron. Met mijn kont op de koude treden van de trappen van het stadhuis. De laptop of liever gezegd het notebook op mijn schoot. De verbinding is een stuk sneller, maar echt goed gaat het nog niet. Ik heb van mijn leven nog nooit met zo’n ingebouwde laptop muis gewerkt. De gebruiksaanwijzing geeft ook al geen soulaas: ‘het ingebouwde touchpad is een aanwijsapparaat dat bewegingen op het bijbehorende oppervlak registreert.” Gooi het maar in mijn pet dat touchpad! Of Dutch bat?
Toch laat ik me niet kennen. Ik blijf doorgaan en ten langen leste, kom ik in gmail; dat is het mail programma voor onderweg. Enkele weken geleden is het me in een internetcafe gelukt, een paar berichten te versturen en nu blijken er wat antwoorden in de inbox te zitten.
Daar heb ik helemaal geen rekening mee gehouden. Met gmail kan ik nauwelijks overweg. Ik werk altijd met Outlook Expres. Eens even kijken. Een lange mail van Vicky met alle laatste nieuwtjes en roddels uit Dordt. Die bel ik wel vandaag of morgen. Ab en Polly zijn onderweg naar huis met het vliegtuig. Die sms ik wel. De Hema schrijft iets over printen. Verwijderen. Maar ook een mail van Lenie en Cor Dubbeldam. Natuurlijk gaat het over Harry. Over het overlijden van Harry. Zoals alles de laatste tijd daar mee te maken schijnt te hebben. Hij is er al bijna drie maanden niet meer maar nooit uit mijn gedachten. We zijn hier in deze buurt overal geweest met elkaar en aan al die plekjes hebben we bijzondere herinneringen. Want ik heb het al eerder gezegd, met Harry maakte je altijd en overal de gekste dingen mee!
Met hangen en wurgen en foeterend op die rot touchpad, draai ik dus een antwoord aan Cor en Lenie in elkaar. Ze hebben tamelijk veel contact met Ineke. Ze gaan volgende week zelfs naar de Grevelingen met twee boten. Mirjam en haar gezin gaan ook mee! Dat vind ik geweldig om te horen. Ik schrijf, dat ik steeds maar aan Harry moet denken. Dat ik dan steeds een ijselijke leegte voel en dat die leegte waarschijnlijk nog erger zal worden als we straks weer terug in Dordt zijn! Ik probeer mijn mineur stemming een beetje van me af te schrijven en zo wordt het alles bij elkaar, nog een heel verhaal.
Maar dan, net op het moment dat ik mijn bericht wil gaan versturen, dan zegt het computerscherm: “Windows maakt zich klaar voor de slaapstand” Hij zegt niet eens Welterusten. Alleen weer ploeps! Het hele scherm zwart! Pikdonkere nacht. De accu leeg. Alles weg. Leve Wi-Fi!
Ik ga naar boord en bel Ineke. Gewoon met mijn mobieltje. Tjonge, wat gaat dat gemakkelijk.
We hebben een fijn en lang gesprek. Het helpt een beetje.