Het afscheid van ons Rheinstrom
toilet
Door Wim
de Wit
 |
Heel
onverwachts is het toch nog slecht afgelopen met ons WC-tje. Ik had gedacht dat
ik er nog heel veel verhalen over zou gaan schrijven. Over ons vertrouwde,
dierbare, oersterke, degelijke Rheinstrom toilet. Helaas zal het er niet van komen.
We hebben alles, ja werkelijk alles geprobeerd om hem bij ons te houden.
Logisch natuurlijk! Je zet je Oma toch ook niet zomaar bij het grove vuil! De
hele Nieuwe Haven en alle Kleine Jantjes hebben die laatste moeilijke periode,
intens met ons meegeleefd. Alsof we één grote familie waren. Het heeft niet
mogen baten, we hebben het niet gered. De specialisten zagen er ook geen gat
meer in en het onvermijdelijke is gebeurd. We hebben afscheid moeten nemen. Het
ging gewoon niet meer. Hij was op.
Het
heeft nu achteraf eigenlijk geen zin meer, om U te vertellen hoe we de laatste
weken aan het tobben geweest zijn. Met het nieuwe probleem, dat zich al vrij
kort na de vorige reparatie aankondigde! Het water waarmee de grote boodschap
weggespoeld werd, zag een pietsje bruin. Het duurde maar heel even, maar je zag
het wel. Ik denk dat er een heel klein beetje sterk verdunde poep mee terug
kwam met het spoelwater.
En hoe
we, met de op advies van Exalto nieuwe geplaatste keerringen, die helaas niet
hielpen, toch maar naar Noord Holland zijn gevaren voor een korte vakantie. En
hoe ik daar in Amsterdam bijna twee weken lang, in volcontinu dienst, in
gevecht geweest ben met de Rheinstrom. Een beetje verdunde poep interesseerde
me niet zoveel, maar blijkbaar hadden we bij het vernieuwen van de keerringen, de vermaler (een onderdeel van de pomp) niet
goed vast gemaakt. Die vermaler was losgekomen en lag te rammelen onder in de
pot. Om hem weer vast te zetten, moet echt het hele toilet uit elkaar. Dus porseleinen
pot los schroeven, voetpedaal demonteren, beschermkap weghalen, waterslang
losmaken, afvoerslang losschroeven, elektriciteit afkoppelen, de pomp met de motor
eraan losschroeven van de fundatie, pomp losmaken van de motor, de pomp helemaal
uit elkaar halen en dan in omgekeerde volgorde, alles weer in elkaar zetten. Daar in
Amsterdam, ontelbare keren! Uit elkaar, in elkaar, uit elkaar, in elkaar. Ik
denk telkens dat ik het voor elkaar heb, maar iedere keer is er weer wat anders
aan de hand. De vermaler te vast gedraaid! De hele pomp wil niet draaien. Vermaler
niet vast genoeg gezet. Valt er opnieuw af bij het verwerken van de eerste de
beste stevige keutel. Pakking vergeten te plaatsen. Lekken als een mandje. De
pomp een beetje scheef in elkaar gezet.
Piepen en kraken, niet normaal. Ik kan niet uitstaan dat ik het niet voor
elkaar krijg. Het zaakje heeft toch altijd goed gewerkt. Wij hebben de boot al
twintig jaar en het toilet stond er misschien al vijf jaar in. Vijf en twintig
jaar in bedrijf! Waarom zou die het dan in één keer niet meer doen? Daarom
blijf ik maar doorgaan. Uit elkaar, in elkaar. Uit elkaar, in elkaar. Enfin,
ten langen leste, is het toch gelukt. Alles werkt weer prima. Ik heb schijt aan
dat kleine beetje sterk verdunde poep, dat met het spoelwater mee terug komt.
Ik hoef
U ook niet meer te vertellen over het nieuwe probleempje dat we daarna kregen
toen we nog maar nauwelijks terug in Dordt waren. De pot liep heel langzaam vol
met water. Veel te vol! Ook als we het toilet niet gebruikten. Dat zagen we
gelukkig op tijd, anders zouden we overstroming hebben gehad. Zoiets hebben we
ooit al eens eerder meegemaakt. Er lekte toen een kraantje. Dat zal nu ook wel het
geval zijn. Maar nee hoor! Het kraantje was goed.
We waren aan het H E V E L E N !!!!!!!!!
Ik weet
niet precies hoe het werkt dat hevelen, natuurkunde is nooit mijn sterkste vak geweest,
maar ik wist wel, dat de boot toen aan het vollopen was met buitenboord water.
En daar heb ik een gruwelijke hekel aan! Het schijnt gekomen te zijn omdat de beluchter
in de zwaanshals van de afvoerleiding
verstopt zou hebben gezeten. ??? Ook daar heb ik de ballen verstand van en daarom
ging ik te rade bij alle 128 scheepstoilet-ingenieurs bij ons in de haven.
Sommigen waren van mening, dat er vanwege
die verstopte beluchter, tegendruk in de
afvoerleiding ontstaat. Misschien wel zovéél tegendruk, dat daardoor dat hele
kleine beetje sterk verdunde poep met het spoelwater mee terugkomt in de pot. Ik
vond het een plausibel verhaal, vernieuwde
voor alle zekerheid toch ook maar even de riolering, ( 2,5 meter flexibele slang in dit geval) en was er heilig van overtuigd, dat die kwestie van
dat hele kleine beetje sterk verdunde poep, met de schoongemaakte beluchter, ook
opgelost was.
Nu het
toiletje toch uit elkaar ligt, is het misschien handig om meteen even de resten
van een in Amsterdam afgebroken bout uit de flens van de elektromotor te
boren.(Ik was te lang door blijven draaien waardoor de bout afbrak) Dan kan ik
motor en pomp weer met vier bouten aan elkaar zetten in plaats van met drie. We
doen dit karwei in de werkplaats en Bas helpt me erbij, of liever gezegd, Bas
doet dit voor me. En het is echt nog een hele klus. Vol goede moed ga ik naar
boord om het karwei af te maken. Het hevelen is verholpen, de pomp en de motor
van het toilet kunnen weer met vier- in plaats van met drie bouten aan elkaar
worden gezet en dat met dat hele kleine beetje sterk verdund poep, is vast en
zeker ook opgelost.
 |
| Bij de pijl was de bout afgebroken! |
Dan hoef
ik U ook niet te laten weten hoe dit afliep. Hoe ik het presteerde om opnieuw
die bout af te laten breken. Hoe ik me rot schaamde tegenover Bas. Het hem niet
wilde vertellen en de pomp en de motor dus maar met drie bouten aan elkaar heb
gezet. Dat daardoor het hele zaakje zo scheef als een hoer kwam te zitten en
bij het proefdraaien het water bijna tegen het plafond spoot. Zo lekte het.
Hoe ik
er toen zo spuug zat van was, dat ik ben gaan informeren bij Sani Broyeur (van
de TV) of dat systeem misschien een oplossing voor ons zou zijn. Bij ons aan
boord bleek dat niet te kunnen. Ik weet niet meer waarom.
Ik zal U
de afloop van het hele verhaal besparen. Ik ga U niet vertellen, dat we nog een
allerlaatste reddingspoging hebben gewaagd. We hebben die vierde bout weer
bedrijfsklaar gemaakt en vervolgens een revolutionaire, riskante noodoperatie uitgevoerd. Het voetpedaal is vervangen door een
drukschakelaar en het spoelwater hebben we door middel van een bypass, met 100% zekerheid
van het doorspoelwater gescheiden.(Geen poepwater meer, dus!) Dit alles met gebruik van enkele vitale
onderdelen van een donor Rheinstrom pomp (zelfde type, ex Zeebeer) en een
omleiding, bediend door een uitlaatventiel
van een wasmachine. Spontaan beschikbaar gesteld door Jan Landsmeer. En geloof
me! Het werkte. Het werkte prima. Het werkte uitstekend. Enkele dagen. Totdat
mijn jongste zoon Antoni op bezoek kwam en even uit de broek moest. Te vet
gegeten waarschijnlijk, want wat gebeurde?
De vermaler kwam er weer af en lag los onderin de pot te rammelen.
Ik heb
het nog één keer geprobeerd. Uit elkaar, in elkaar! Mislukt! En nog één keer. De
boot zat intussen vol met belangstellenden. Al die mensen die zo intens met ons
hebben meegeleefd. Dus nog één allerlaatste keer. Uit elkaar en in elkaar.
Mislukt, moervast, er zat geen leven meer in. Het einde van ons trouwe pleetje.
19
september 2011. Op de kop af 655 jaar na de slag bij Poitiers, toen koning Jan
II van Frankrijk gevangen werd genomen door de Black Prince.
 |
| Playboy |
 |
| Pleebooi |
.-.-.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten