Met de tondeuse langs de Meuse Derde bedrijf

Hier volgt het derde bedrijf van de tragie/komedie over de tondeuse langs de Meuse. Het is gepubliceerd in het mei nummer 2009 van de Pikhaak. (Het clubblad van de Koninklijke Dordrechtsche Roei- en Zeilvereeniging). De april Pikhaak stond barstens vol met notulen, financiële overzichten, nieuwe statuten etc. etc. waardoor er geen ruimte meer voor mijn verhaaltje was. Al met al is er zo veel tijd verstreken sinds het tweede bedrijf gepubliceerd is, dat zelfs ik, als de schrijver ervan, me nog nauwelijks herinner waar het over ging. Daarom is een korte samenvatting van deel 2 misschien wel op zijn plaats.
In de vorige aflevering beschrijf ik mijn dodenrit op de brommer door de Franse Ardennen van het dorpje waar we lagen naar de Lidl in het stadje Revin. En hoe ik daar, bij die Lidl, pardoes verliefd werd op een tondeuse met 10 verschillende standen. Een tondeuse voor slechts € 14,99 !!!

Met de tondeuse langs de Meuse
3e bedrijf

Het is inderdaad een schitterende machine, mijn nieuw verworven tondeuse! Werkt op batterijen, eenvoudige bediening, Nederlandse gebruiksaanwijzing, drie jaar garantie. Wat wil je nog meer? Hoe kunnen ze het maken voor dat geld? € 14,99!
De batterij moet de eerste keer gedurende 16 uur opgeladen worden. We kunnen dus morgen pas verder, maar die avond geniet ik. Alleen al van het kijken naar het rode oplaadcontrole lampje.

De volgende dag ben ik al heel vroeg uit de kooi. Als Emmy zo meteen wakker wordt, gaan we proefdraaien. Heel eenvoudig: bovenop tamelijk kort; aan de zijkanten goed gedekt houden.
En inderdaad, een half uurtje later kan ik het resultaat in de spiegel bekijken. Geweldig! Ik ben in jaren niet zo goed geknipt. Waarschijnlijk dankzij die tien standen! Nee hoor, van deze aankoop zal ik geen spijt krijgen. Even de batterij bijladen en dan kan het apparaat opgeborgen worden tot de volgende knipbeurt.
Maar wat is dat nou? Het rode controle lampje brandt niet meer. Flink heen en weer schudden. Het helpt niet. Frunniken aan de stekkertjes. Er gebeurt niets. Meten is weten, dus de multi-meter erbij. Hij doet het echt niet meer. Hij is echt gewoon stuk. Verdorie! Drie jaar garantie en hij laat het de eerste dag al afweten.
De Lidl staat bekend om zijn voortreffelijke service. Zeker te weten dat ik zo een nieuwe mee krijg. Dat is het probleem niet. Het probleem is de D-8051. Die dodenweg tussen Haybes en Revin. Daar ga ik echt met de brommer niet meer overheen. Dat is veel te gevaarlijk. En zeker niet als het gaat om een tondeuse van nog geen € 15,--
Helemaal niks doen en mijn verlies pakken? Dat is mijn eer te na. Zo ben ik niet opgevoed. Het zal dus een treinreis worden. Dat moet te doen zijn. Het is echter in Frankrijk niet zoals bij ons, dat er ieder half uur een trein rijdt. Nee, je moet echt een plannetje maken anders kan je wel eens uren moeten wachten op een aansluiting.

Het treintje, een lokaal boemeltje, rijdt aan de overkant van de rivier. Je kunt het van de boot af zien en we hebben het alle dagen een keer of zes voorbij zien gaan. Ik tuf even op mijn brommer naar het stationnetje om het tijdschema te bestuderen. Half in de middag is er een prima verbinding, lees ik. Als ik de trein neem van half vier, dan kan ik na anderhalf uur weer terug zijn. Het is nu elf uur. Ik kan rustig nog een paar uurtjes klussen.
Rond drie uur ga ik naar het station. Ik neem weer de brommer, want ik heb gezien dat er fietsenstallingen zijn. Ze zien er uit als hondenhokken. Je kunt ze met je eigen kettingslot afsluiten. Het kost heel wat moeite om de brommer er in te krijgen, want de kooien zijn eigenlijk alleen bestemd voor fietsen. Of de brommer er ooit nog uit kan, dat is een vraag voor later.
Ik heb vergeten te vermelden, dat het station alleen maar een soort bushokje is. Geen gebouw, geen stationschef, geen loket, niks! Er schijnt vroeger een kaartjesautomaat te hebben gestaan, maar die is verdwenen. Je zult je kaartje wel in de trein moeten kopen, veronderstel ik.
Langzaam slenter ik naar de plek waar ik denk dat de trein zal gaan stoppen. Als ik er bijna ben, zie ik een wel heel modern communicatiemiddel! Een soort muurkrant van telkens verspringende rode lettertjes. Met enige moeite ontcijfer ik een bericht over werkzaamheden aan het spoor. Die werkzaamheden zijn gisteren begonnen en tot 1 september aanstaande rijden er geen treinen. Net weer iets voor Wim de Wit! Moet hij eens een keertje met de trein, ligt het hele spoor voor een paar maanden plat!
Ik ontdek, dat er bussen worden ingezet; de dienstregeling hangt aangeplakt tegen de zijkant van het “bushokje”. Het is een hele puzzel. De eerst volgende bus naar Revin vertrekt om half zes en dan kan ik nog ruimschoots terugkomen voor het einde van de dienst.
Geen vuiltje aan de lucht dus. Het wordt weliswaar een paar uur later, maar zeker te weten, vanavond heb ik mijn nieuwe tondeuse! Ik ga nog maar even terug naar boord. Ik kan hier moeilijk een paar uur blijven zitten.

Bij het gevecht om mijn brommer uit de hondenkooi te bevrijden, klem ik bijna mijn duim eraf. Een flinke bloedblaar is het gevolg. Ik loop ook nog een behoorlijke schaafwond op, lekker pijnlijk, precies op mijn scheenbeen. Maar dat mag de pret niet drukken!
Aan boord doe ik een paar karweitjes. De tijd vliegt en ik moet me nog haasten om op tijd te zijn voor de bus. Van de weeromstuit vergeet ik mijn helmpie op te zetten. Ik krijg van een aardig blondje een goedbedoelde schrobbering. Dat ik veel geluk heb, dat de politie me niet betrapt heeft, zonder helm blah, blah,blah. Daar zijn ze hier erg streng op blah, blah, blah. Ik leg uit: blah, blah, blah.
Enfin, de Tomos terug in de hondenkennel en warempel, klokslag half zes, zit ik helemaal voorin de autobus, naast het leuke blondje. Klaar voor de grote reis.
De chauffeur is met bus en al ingehuurd. Hij verkoopt geen kaartjes of niks. Dat is zijn verantwoording niet. Ik maak me er ook niet druk om.
De bus vertrekt stipt op tijd. Passagiers: alleen het blondje en ik. Ruimte genoeg dus. Maar toch, gezellig, naast elkaar op de voorste bank. Heerlijk rustig! Maar dat duurt niet lang. Tot de eerste stop in Fumay. Daar is kennelijk een soort van Sociale Werkplaats, die net uitgaat. Alle medewerkers die in Revin wonen, rijden met ons mee. Bijna een bus vol. Het lijkt wel een schoolreisje.

Het is een flink eind lopen van station Revin naar de Lidl. Stevig stappend zet ik mijn missie voort. Als ik na een kwartiertje in de winkel kom, ga ik alvast een nieuwe tondeuse pakken. Kan ik hem bij de kassa zo omruilen. Spaart een hoop tijd! Ontsteltenis! Daar heb ik nou helemaal niet aan gedacht! De tondeuses zijn uitverkocht!
Daar sta ik dan met m’n goeie gedrag! Bij de kassa! Ja natuurlijk zijn ze uitverkocht. Het zijn ook grandioze tondeuses. “Het spijt ons mijnheer. Ze waren gisteren al op”. In het Frans. “Geen probleem. Uw tondeuse is kapot? Vanzelfsprekend krijgt U Uw geld terug!”
Ik heb het niet nageteld. Volgens mij hebben ze me € 14,99 terug gegeven in losse centen. Veertienhonderd negen en negentig centen voor een droom. U moet het maar niet verder vertellen, want ik ben er niet trots op. Maar U weet het nu. U weet nu, waarom ik nog steeds geen eigen tondeuse heb.