De rampnacht van de Dirk de Groot

De FURIE-2 komt aanstomen

Toen wij enkele jaren geleden, met Anton en Mirza als gasten aan boord, in de week van Oud en Nieuw in de jachthaven van Antwerpen lagen, kwam er tijdens een hevige plensbui, een mijnheer naar de Dirk de Groot toegestapt. Kennelijk was het een van de gasten in de Antwerpse jachthaven, maar ik kende hem niet. Hij had een enveloppe in zijn hand, die hij snel aan mij gaf met daarbij de woorden: “Oh, jullie hebben visite, zie ik. Hier. Het is zo maar een geintje. Je moet er maar eens naar kijken als het schikt”. En weg was hij al weer, in de stromende regen, mij beteuterd achter latend, met die enveloppe.

Er zou nog een bevriend stel op bezoek komen bij ons aan boord en daarom waren we zeer druk in de weer met de voorbereidingen voor een Oudejaarsavondfeestje met z’n zessen. Oliebollen bakken, salades maken. Massaal inkopen doen. Eten en drinken, zo veel, het leek wel voor een weeshuis. We hebben met z’n allen naar waarde genoten en zijn ook op gepaste wijze de drempel van het nieuwe jaar overgestapt. Echter, de enveloppe met de geheimzinnige inhoud had ik even aan de kant gelegd en door alle beroering, heb ik er helemaal niet meer aan gedacht. Dat kwam pas enkele dagen later, toen we op de thuisreis waren, in het Schelde-Rijnkanaal. Wat zat er nou in dat envelopje? Het bleek een spectaculair verslag te zijn over onze Dirk de Groot. Het speelde zich af in 1977. Veertien jaar voordat wij het schip kochten. Er zat ook een fotokopie van een foto bij. “Heel leuk om daar later nog eens een verhaaltje om heen te breien”, dacht ik en ik borg de paparassen zo goed op, dat ze pas onlangs weer boven water kwamen.

Ik ben er dit keer direct mee aan de slag gegaan. Via internet heb ik de schrijver opgespoord. Het bleek Geert Theunisse te zijn van Bergingsbedrijf Theunisse uit Dintelsas. Men noemde hem "De Vrijbuiter van de Zeeuwse Stromen" Hij heeft daar jarenlang op de Furie 2 en later de Furie 3 gevaren . Als het slecht weer was daar in die hoek, dan hoorde je heel vaak via de marifoon, dat de Furie te hulp geroepen werd. Geert heeft intussen al een aantal boeken uitgegeven. In één van zijn boeken, namelijk -Bergers- Werken op water, komt het hierna gepubliceerde verslag uit 1977 voor.

Geert heeft me toestemming gegeven om zijn verhaal op mijn weblog te plaatsen en ook om het te publiceren in het clubblad van onze vereniging KDR&ZV, de Pikhaak. Hij stuurde me zelfs nog een paar leuke foto’s om er bij te doen.

Hij heeft ook een hele leuke site! Klik hier

Nogmaals met dank aan de schrijver volgt hier

De rampnacht van de Dirk de Groot

Door Geert Theunisse

Juni ‘77 was de motortjalk ‘Dirk de Groot’ Dintelsas binnengekomen en de schipper had hem bij de bunker droog gezet om even te banken. Lekker een beetje schrappen en teren. Niks bijzonders, dat gebeurde daar heel veel in dat hoekje. Deden we zelf ook altijd. Ik kwam ‘s avonds rond een uur of 9 terug binnen van een karweitje op de Krammer en zag de Dirk daar in het hoekje zitten. Het was nog half over de vloed. Er was ook nog een boel drukte op die tjalk, op het achterdek. Dichterbij gekomen zag ik een heel ploegje mensen druk bezig met achter mekaar door volle emmers water overboord te kieperen. Erg, erg haastig. Waar halen ze al dat water toch uit? Nou gewoon: uit de machinekamer. Ik ga met Furie-2 dichter naar de kont van de tjalk, het kon net en roep: ‘Is er wat?’ Maar een heel grote brul kreeg ik terug:

‘EEN POMP!!’

Kwam dat effe goed uit. Ik douwde met de Deutz vol-aan de Furie-2 een eind uit het vlot en schoof nog wat verder naar de tjalk toe. Pomp aan. De 3 duimer naar voren gesjouwd en die was mooi lang genoeg om in de machinekamer van de Dirk te komen.

Dat ging iets beter dan met de emmertjes. We waren net op tijd om het water uit de woning weg te houden. Wat bleek nu het geval? Die tjalk had nog van die kleine poortjes in de kont voor de stuurketting. Twee gaatjes van een cm. of 8-9 waren dat. Ze zat natuurlijk ook nog flink achterover, droogstaand op het strandje. Toen de vloed kwam waren even later die gaatjes in de kont aan de beurt.. .We hebben aan die machinekamer nog een hele klus gehad. Ongeveer alles hebben we moeten vernieuwen, hoofdmotor en al. We hebben ook het stuurwerk veranderd en de gaatjes in de kont nu maar dichtgemaakt. Eigenaar Rien uit het Rotterdamse en zijn familie zijn een jarenlange plezierige relatie geworden.

Links ziet U De benen van Rien Peters