Wi-Fi

Deze zomer. Ergens in een stadje aan de Maas in Frankrijk. Ik heb er wel eens van gehoord van Wi-Fi, maar wat het precies is, dat weet ik niet. Het schijnt iets te maken te hebben met de computer en dat je soms zo maar ergens met je laptop kunt gaan zitten en dat je dan internet hebt. Een wonder dus. Zoiets.
Het woord Wi-Fi schiet me weer te binnen als ik hier een meneertje op een bankje zie zitten, op het plein vlakbij het mini-stadhuisje. Hij is keurig gekleed, in vol ornaat met colbert, stropdas en al, en warempel, hij heeft een laptop op zijn schoot. Zijn vingers vliegen razendsnel over de toetsen en het kan niet anders! Hij moet verbinding met het internet hebben. En dan moet dat Wi-Fi zijn! Met de bron in het gemeentehuis. Vast en zeker. Dat lijkt me leuk. Als het aan het eind van de middag wat stiller in het dorp is, dan ga ik het ook eens proberen!

En ja hoor! H. 18.30. Er is niemand meer te bekennen in de buurt. Ik pak mijn laptop, neem plaats op een bankje op het pleintje en start de computer. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de laptop opgewarmd is. Ik maak het zelfs niet eens meer mee, want plotsklaps, ploeps! : een soort zonsverduistering op het scherm. Met geen mogelijkheid is het nog te lezen! Ah ha, dat is natuurlijk die intelligente accu-bespaarder. Het scherm op dead-slow! Daar heb je wat aan zeg! Zelfs iemand met kattenogen kan niks meer op het schermpie lezen!
Er moet toch een knopje zijn, waarmee je het scherm lichter kunt maken! Maar waar? Een ploegje jongelui, dat toevallig langs komt, weet het ook niet. Ik probeer nog één keer alle knoppen. Het blijft nacht op het scherm. Ik geef het op. Ik weet het nu, Wi-Fi is niks voor mij. Ik ga terug aan boord.

Toch kan ik het niet uitstaan. Als iedereen er mee kan werken, waarom ik dan niet?
Helemaal onder uit een lade, vol met dekbedovertrekken, komt na lang zoeken de handleiding van de laptop te voorschijn. Het ding heet helemaal geen laptop, het heet notebook. Er zitten tientallen knopjes en schuifjes en plugjes en lampjes op, die ik nog nooit gezien heb. Zo leer je nog eens wat. Er zijn ook toetsen voor licht en donker, maar die doen het alleen maar als je de Fn toets ingedrukt houdt. Je moet het maar weten!
Dus ik de kant weer op. Nu maar meteen zo dicht mogelijk bij de bron. Met mijn kont op de koude treden van de trappen van het stadhuis. De laptop of liever gezegd het notebook op mijn schoot. De verbinding is een stuk sneller, maar echt goed gaat het nog niet. Ik heb van mijn leven nog nooit met zo’n ingebouwde laptop muis gewerkt. De gebruiksaanwijzing geeft ook al geen soulaas: ‘het ingebouwde touchpad is een aanwijsapparaat dat bewegingen op het bijbehorende oppervlak registreert.” Gooi het maar in mijn pet dat touchpad! Of Dutch bat?
Toch laat ik me niet kennen. Ik blijf doorgaan en ten langen leste, kom ik in gmail; dat is het mail programma voor onderweg. Enkele weken geleden is het me in een internetcafe gelukt, een paar berichten te versturen en nu blijken er wat antwoorden in de inbox te zitten.
Daar heb ik helemaal geen rekening mee gehouden. Met gmail kan ik nauwelijks overweg. Ik werk altijd met Outlook Expres. Eens even kijken. Een lange mail van Vicky met alle laatste nieuwtjes en roddels uit Dordt. Die bel ik wel vandaag of morgen. Ab en Polly zijn onderweg naar huis met het vliegtuig. Die sms ik wel. De Hema schrijft iets over printen. Verwijderen. Maar ook een mail van Lenie en Cor Dubbeldam. Natuurlijk gaat het over Harry. Over het overlijden van Harry. Zoals alles de laatste tijd daar mee te maken schijnt te hebben. Hij is er al bijna drie maanden niet meer maar nooit uit mijn gedachten. We zijn hier in deze buurt overal geweest met elkaar en aan al die plekjes hebben we bijzondere herinneringen. Want ik heb het al eerder gezegd, met Harry maakte je altijd en overal de gekste dingen mee!
Met hangen en wurgen en foeterend op die rot touchpad, draai ik dus een antwoord aan Cor en Lenie in elkaar. Ze hebben tamelijk veel contact met Ineke. Ze gaan volgende week zelfs naar de Grevelingen met twee boten. Mirjam en haar gezin gaan ook mee! Dat vind ik geweldig om te horen. Ik schrijf, dat ik steeds maar aan Harry moet denken. Dat ik dan steeds een ijselijke leegte voel en dat die leegte waarschijnlijk nog erger zal worden als we straks weer terug in Dordt zijn! Ik probeer mijn mineur stemming een beetje van me af te schrijven en zo wordt het alles bij elkaar, nog een heel verhaal.
Maar dan, net op het moment dat ik mijn bericht wil gaan versturen, dan zegt het computerscherm: “Windows maakt zich klaar voor de slaapstand” Hij zegt niet eens Welterusten. Alleen weer ploeps! Het hele scherm zwart! Pikdonkere nacht. De accu leeg. Alles weg. Leve Wi-Fi!
Ik ga naar boord en bel Ineke. Gewoon met mijn mobieltje. Tjonge, wat gaat dat gemakkelijk.
We hebben een fijn en lang gesprek. Het helpt een beetje.

Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt?

Poeh, poeh! Dat viel echt niet mee. Om zo maar, na zo veel maanden de draad weer op te pakken en verder te gaan met deze website. Ik had al moeite om hem te vinden. Kan je nagaan wat een toer het was om dit verhaal er weer op te krijgen en wat denk je van die foto’s erbij.
Maar goed, zo te zien lijkt het wel weer gelukt. Het eerste verhaal na het zomerreces heb ik in Frankrijk geschreven. Het heeft in de Pikhaak van september 2008 gestaan




Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt?

Een overpeinzing met een knipoog naar de Shell, de Esso en naar BP
Door Wim de Wit

Als ik deze woorden in mijn computertje zit te pingelen, is het 10 juli 2008 en liggen we met de boot in Haybes, een aller-charmantst stadje aan de Maas, die men hier La Meuse noemt. Het landschap, de Franse Ardennen, is hier werkelijk adembenemend mooi! Er is een prima aanlegplaats voor jachten, officieel erkend als LVN-plek en daarom hebben we besloten hier een paar dagen te blijven. En die paar dagen lopen steeds maar uit, want op de een of andere manier heb ik het razend druk. U kunt het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar er komt heel wat kijken als je met je boot onderweg bent in het buitenland!
Het begint ’s morgens al vroeg. Dan moet de boot gespoeld worden. De dooie muggen en de dauw er af. Dan onder de douche, baguette halen bij de bakker en ontbijten. Voor mij is dat vaste prik: stokbrood met aardbeien jam. Vervolgens echt aan de slag. Verven! Dat is een klus waar nooit een eind aan komt. Zeker niet op een schip zoals het onze. 116 jaar oud! Het is zo’n enorm karwei, als je klaar bent, dan kan je weer opnieuw beginnen. Maar ja!
Tussen de middag een geforceerde break voor een boterhammetje met kaas en snel weer aan de slag om nog een paar uurtjes te klussen. Tussendoor af en toe de hond uit laten, als Emma het vergeten is en natuurlijk de nodige, in het handboek voor pensionado’s voorgeschreven, sociale contacten. Touwtjes aanpakken als er nieuwe buren komen, een kletsje maken en vooral aan elkaar vertellen wat we dit jaar allemaal weer hebben meegemaakt op deze gevaarlijke Franse wateren! Dan is het meestal wel tijd om met de zware arbeid te stoppen. Vlug even douchen en dan zijn er altijd wel weer een paar boodschappen te doen. Zoals met de Tomos naar de Supermarkt of naar een Bar Tabac, omdat de prepaid telefoonkaart weer leeg is. Of soms, als het kan, naar het internetcafé, om te kijken of de wereldwijde kredietcrisis ook mijn verdere leven ingrijpend zal gaan veranderen!
Maar daar blijft het niet bij, want ik heb nog veel en veel meer te doen. Sinds kort ben ik weer intensief aan de slag met mijn gitaar. Ik heb de schriftelijke cursus Spaans-gitaar met cassette bandjes, weer opgepakt. Dat is heel erg leuk, maar het is ook extreem moeilijk. Vooral als je niet echt talent hebt zoals ik. Regelmatig oefenen, vergt dan ook een bijna bovenmenselijke discipline van mij zelf!
Er gaat ook best veel tijd zitten in het voorbereiden van dit soort vertelseltjes. Ik ben van plan voor de Pikhaak met wat nieuwe verhaaltjes voor de dag te komen. Helaas schut ik die niet zo maar 1, 2, 3 uit mijn mouw. Als ik niet oppas, dan ben ik de volgende dag al vergeten wat ik op had willen schrijven. Daarom werkt het bij mij het beste, als ik direct vast leg wat ik kwijt wil.
Dat geldt ook voor mijn dagboek. Elke dag een A-4 tje. Dat moet ik echt consequent doen, want als ik één keer over sla, dan ben ik al mijn avonturen van die dag vergeten.
En wat te denken van al die Sms-jes tegenwoordig? Vroeger bestond dat helemaal niet maar nu ontvang en verstuur ik er wel gemiddeld vier of vijf op een dag!
Zo vliegen de dagen voorbij, want tussen alle beslommeringen door, moeten we ’s avonds ook nog barbecueën, platen, wokken of een gewoon prakkie nuttigen. En natuurlijk ook nog het nieuws volgen: Het Tien Uur Journaal, Nova en Met het oog op morgen op Radio 1. Dan zijn we weer helemaal bij.
Al met al stel je vast, dat je absoluut geen tijd hebt om te varen! Wanneer zou je dat in hemelsnaam moeten doen? Maar gelukkig!!! Gelukkig is stilliggen bij de huidige waanzinnige hoge dieselprijzen nog helemaal niet zo verkeerd!
Ik heb het uitgerekend. Als je stil ligt, lig je gewoon lekker te verdienen! Vooral als je op een LVN-plekje ligt. Dan kunnen die verdiensten wel oplopen tot € 42,- per dag! Bingo!
Reken maar eens mee. Varen, een uurtje of vijf per dag gemiddeld. Verbruik van de DAF ca. 6 liter per uur. Vijf x 6 liter is 30 liter per dag! 30 liter x € 1,40 per liter is € 42,-

Twee redenen dus om me af te vragen: Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt na de zomer ?
Namelijk:

1. Waar haal ik in vredes naam de tijd vandaan om terug te varen?
2. 42 euro per dag bijverdienste! Dat is per maand meer dan 1200 euro! Belasting vrij! Best een lekkere aanvulling op de AOW! Ik ben bang dat ik er tegen die tijd zo aan gewend ben, dat ik dat geld niet meer missen kan!

P.s. LVN= lekker voor niks