Quatorze Juillet Haybes

We hebben de Franse Nationale feestdag al heel vaak meegemaakt, zowel in grote als in kleine steden. In de kleine stadjes blijft het, volgens ons, het leukst! En dan vooral het defilé. Een ongekunstelde, ernstige, ongedwongen en toch ook een beetje vrolijke plechtigheid, waarbij iedere bewoner zich nauw betrokken voelt. En wij ook natuurlijk!
Dit jaar maken wij het mee in het mini-stadje Haybes, in de Franse Ardennen. Op alle aankondigingen staat te lezen, dat het spektakel om 11 uur begint. Dus is de start om 11.30 uur. Verzamelen op het stadhuisplein. Ze zijn er allemaal. De burgemeester, een dozijn notabelen, het muziekkorps, (ca. 20 personen, mannen en vrouwen en ook een paar hele kleine kindjes), het brandweerpeloton, 4 vaandeldragers en dan de fanclub natuurlijk. Allemaal bloedserieus, alsof het vredesverdrag van Versailles nog een keer moet worden ondertekend.

Het valt mij op, dat er dit keer geen Generaals bij lijken te zijn. Anders zie je er altijd een hele groep grijsaards bij, gestoken in van die zeer indrukwekkende Generaal de Gaulle uniformen met die typische leuke petten (kepi’s). De borsten volgehangen met rijen glinsterende medailles. Die zijn er nu dus niet. Het kan best zijn, dat die generatie zo langzamerhand is uitgestorven. Niettemin, toch een indrukwekkend gezelschap, dat wel aanwezig is.
Iemand geeft een seintje, de optocht stelt zich op. Voorwaarts…….., mars! (In het Frans). En daar gaat ie dan, op de tonen van die typische Franse muziek, waarvan je niet weet of die nu ernstig of vrolijk is. Een ere-rondje door het stadje. Vanzelfsprekend hebben wij ons bij de stoet aangesloten.
We volgens een sterk stijgend parcours, passeren in stilte een reusachtig Christus beeld, lopen door de avenue waar de scholen gevestigd zijn en komen na een paar omzwervingen bij het locale Oorlogsmonument. Verbazingwekkend hoe groot dit gedenkteken is! En dat in zo’n piepklein stadje als Haybes. Kijk maar eens naar de foto hieronder!

Bij het monument begint de ceremonie. De vaandels buigen eerbiedig. Er worden bloemen gelegd. De Last Post klinkt. En daarna nog zo’n prachtige gedenktune. Iedereen staat kaarsrecht in de houding, de pink op de naad van de broek. En na een verkorte versie van de Marseillaise, is deze sobere herdenking bij dit monument afgelopen.
We vervolgen onze ere-ronde, nu door de andere helft van de gemeente. De belangstelling is groot. Overal wordt er enthousiast naar ons gezwaaid. We voelen ons echt één met de Fransen en zijn trots op de Revolutie van 1789. Is een broer van Napoleon niet een paar jaar Koning van Nederland geweest?

Na een klein kwartiertje zijn wij terug op het raadhuisplein. De manifestatie blijkt nog lang niet te zijn afgelopen. Er wordt een muzikale ode gebracht aan de vlag. Nu niet een klein stukje, nee, nu de volledige Marseillaise! Dat er af en toe een vals toontje klinkt, zal iedereen een worst zijn. Liberté, égalité et fraternité! Vrijheid, gelijkheid en broederschap! Dat is waar het om gaat! Een viertal oorlogsveteranen wordt nog eens extra in het zonnetje gezet. Daarna volgt een soort van lintjesregen voor een aantal prominenten, waarvan ik niet weet waarom ze zo prominent zijn. De burgemeester zelf krijgt ook een lintje. En zo hoort het ook!
Ik ben blij dat ik deze rituelen op de Nationale Feestdag van la Douce France weer eens mee heb mogen maken.
Ik heb naar hartenlust foto’s gemaakt. KLIK EN KIJK MAAR EENS