REVIN Deel 2 Ontmoetingen

Het verhaal dat nu volgt heeft gestaan in de Pikhaak van de maand december 2008

Ontmoetingen
Door Wim de Wit

In een vorige Pikhaak heb ik het er over gehad, dat het lijkt alsof de meeste bootje-vaarders in Frankrijk tegenwoordig niet willen, dat er andere schepen tegen het hunne afmeren. Ik vind dat heel, heel jammer. Volgens art. 7.09 BPR mag je niet eens weigeren, maar nog afgezien daarvan, je mist ook een hoop. Namelijk het contact met die buren. Ik zou een heel boek vol kunnen schrijven over onverwachte, interessante, geinige ontmoetingen, die wij in de loop der jaren hebben gehad, met mensen die toevallig met hun boot tegen ons afmeerden. Voor vandaag zal ik me beperken tot zo maar een paar kennismakingen, dit jaar in Revin.

Allereerst de Brittannia. De Brittannia is een antieke sleepboot, een zogenaamd Amsterdammertje. Een plaatje om te zien. Geen vlag, geen thuishaven op de kont. Ik dacht dat het Engelsen waren. Ze vragen een Duitser verderop een beetje op te schuiven langs de kade. Dan kunnen ze er precies tussen. De Duitser weigert. Dan kan hij geen TV meer ontvangen! De Brittannia stelt voor om dan maar bij de Duitser langszij te komen. De Duitser dreigt met een derde Wereldoorlog. De Brittannia heeft geen zin in zo’n hoop stennis en geeft gevolg aan onze uitnodiging om tegen ons aan te komen liggen.
Wat blijkt? Het Amsterdammertje is van Gerrit en Yvonne. Rasechte Dordtenaren. We hebben elkaar nog nooit ontmoet. Ze wonen vlak bij de Kop van ’t Land. Ze hebben zelfs een kleine, eigen haven. Ze komen net terug, helemaal uit het Zuiden van Frankrijk. Hebben daar in het voorjaar Ab en Polly, Bertus en Miep en ook Ben en Tonny ontmoet. Dat zijn mensen uit onze haven die aan de Middellandse Zee overwinteren.
Je hebt het wel eens, dat het ineens klikt met mensen die je voor het eerst ziet. Dat is nu dus ook zo. Al gauw blijkt dat wij gezamenlijk, minstens half Dordrecht kennen. We hebben het druk, want het is niet niks om in zo’n korte tijd de roddels over half Dordt aan elkaar te vertellen. Al met al, een onvergetelijke avond. Yvonne speelt accordeon of liever gezegd, trekzak; ik een beetje gitaar. Het was nog niet op conservatorium niveau, maar wel heel leuk. Yvonne vond het één van de gezelligste avondjes op de hele lange reis naar het Zuiden en terug. Wij hebben ook genoten.

Vervolgens de Marlene van Günther en Marlene uit Aken. Hij is 68, hartstikke dik, te dik. Behoorlijke problemen met de gezondheid. Houden de moed er toch in, zijn niet chagrijnig. Het eerste wat we moeten doen, ist ein kleines Bier bij hun an bord komen trinken. Het weerbericht heeft een frisse avond voorspeld, dus gaan we bij ze binnen zitten.Aardige mensen. Ze hebben heel wat te vertellen! Wij ook trouwens. Binnen de kortste keren kennen wij elkaars hele levensgeschiedenis. Hij drinkt geen druppel alcohol; zij heel, heel weinig. Meestal weten wij wel van wanten, maar deze avond maken we het niet al te laat.
De volgende dag liggen ze ook nog tegen ons aan. Dus nu een drankje bij ons. Een zwoele avond, lekker buiten op het achterdek. Hij nog steeds geen alcohol. Zij is dol op mijn koffielikeurtje van de Lidl. Ze gaan alle twee door het lint als ze horen, dat ik lid ben van een shanty koor. Ik krijg als herinnering een CD helemaal vol met schitterende Duitse Zeemansliederen.
We kennen ze allemaal. Zingen mee uit volle borst en zo hebben we spontaan weer een heel gezellig avondje met mensen die we nog nooit gezien hebben.
In de week er na krijgen we regelmatig buren die door Günther gestuurd zijn: “Revin ist wunderschön, maar soms ein bisschen voll! Ga dan maar naast de Dirk de Groot liggen, dat vinden die mensen niet erg.”

En wat te denken van die huurboot met Israëli’s. Een knoert van een schip, minstens 15 meter lang en hartstikke breed, met aan boord drie echtparen die gezamenlijk een weekje op vakantie zijn. Een van de mannen, kennelijk de schipper, zit achter het stuur. De andere twee mannen staan gereed voor de landing, elk met een levensgrote pikhaak in de aanslag. Ze zijn nog een eindje bij ons vandaan en gelukkig, ze varen heel langzaam. De kapitein schuift een raampje open en roept tegen me, dat hij nog nooit gevaren heeft. Hij vraagt wat hij doen moet, om tegen ons aan te komen liggen. Ik roep hem toe, dat zijn matrozen eerst die vervaarlijke pikhaken maar eens weg moeten halen! Ik vraag of hij een boegschroef heeft. Dat weet hij niet! Dat zal dus wel niet. Ik zeg hem dat hij met een grote boog moet draaien en dan heel langzaam tegen de stroom in, weer in onze richting moet komen varen. En vooral: “No speed, no damage!” Het gaat prima en zo coach ik hem, tikje stuurboord, tikje bakboord, stop, klapje terug en weer stop, precies op het plekje waar ik hem hebben wil. Bij ons aan de achterkant, want voor ligt al een jacht. Een landing uit het boekje. Dat ze de boot ook nog moeten vastmaken, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Dat laten ze dan ook met een gerust gevoel aan mij over. En ach, waarom ook niet? We benne op de wereld om mekaar te hellepe nietwaar? Het zijn overigens geen doetjes! Het zijn veteranen met heel wat oorlogservaring. Ik hang aan hun lippen als ze hun verhalen vertellen De kapitein is vliegenier geweest bij de luchtmacht van Israel, de anderen paracommando’s. De ene loopt nog een beetje mank door een ongelukkige landing; de andere heeft een schitterend kunstgebit. Al zijn kiezen verbrijzeld toen hij op een keer na een sprong verkeerd terecht kwam. Het is slecht weer, toch gaan ze met zijn allen de wal op. In de stromende regen. Ze willen alles, maar dan ook alles zien van Frankrijk.

Kort daarop komt in die zelfde stromende regen een Nederlandse platbodem aangevaren. Volgens mij is het een Westlander. Een prachtig klassiek schip, zo te zien in originele staat met zeilen en al, maar de mast gestreken. Leuke boot en een leuke naam: De Helleveeg. Zo zie je er in Frankrijk niet veel. De schipper stuurt nog met een echte helmstok; de schippersvrouw staat op het voordek en probeert zich een beetje droog te houden met een paraplu. Er is maar weinig plaats, dus nodig ik ze uit bij ons, d.w.z. als derde schip, tegen de Israëli’s. Die zullen absoluut geen moeite hebben met artikel 7.09. De Hellevegers, een leuk jong gezin met drie zonen. Ik schat ze 6, 7 en 8 of zoiets. Papa is docent en collega en goede kennis van Dick Smit bij ons uit de haven. Dick Smit verzorgt al jaren cursussen motortechniek en elektra voor onze vereniging en voor bevriende clubjes. En alweer: Wat een klein wereldje toch! Ze zijn al een flink aantal weken onderweg en gaan nu op de terugreis. Ze vinden Frankrijk absoluut een topper. Alleen jammer dat je er op de binnenwateren helemaal niet kunt zeilen. Ze hebben maar twee keer de zeilen gehesen. Ik persoonlijk vind dat al een hele prestatie. Ze blijven nog een extra dagje in Revin. De jongens moeten af en toe een poosje vaste grond onder hun voeten hebben. Stoom afblazen. Voetballen, fietsen, rennen…………..
Het wereldje blijkt nog kleiner te zijn. Als ik een paar maanden later, terug ben in Dordt, moet ik uit gaan zoeken hoe het nu precies zit met zo’n vuilwatertank op historische schepen. Ik heb de klok horen luiden, dat oude schepen vrijgesteld zijn. En raad eens! Bij mijn speurtocht kom ik de Hellevegers weer tegen. Mevrouw is namelijk secretaris van de Landelijke Vereniging tot Behoud van het Historisch Bedrijfsvaartuig. De LVBHB. Ik krijg allerlei nuttige informatie over zaken waarvan ik helemaal geen weet had. De Dirk de Groot is inmiddels aangemeld bij de FONV (Federatie oud Nederlandse Vaartuigen) en krijgt binnenkort het predicaat Historisch Casco. En ik zelf, ik ben lid geworden van de LVBHB.

Dat bedoel ik nou met leuke, onverwachte ontmoetingen!

Nieuwe Nieuwe Haven 5

In de wandelgangen heb ik gehoord dat het baggerwerk klaar is. Eindelijk. Er zijn ontelbare bakken blubber weggevaren. Naar de Zeehaven. Daar werd de bagger overgeslagen in een groter schip. Wat de eindbestemming wordt, dat weet ik niet. Het zal wel goed zijn.


De baggeraars hebben ook nog flink pech gehad. De motor van de kraan van de Stormvogel draaide in elkaar. Het gevolg was, dat men een ander werkschip heeft moeten charteren. De Rio. Gemiddeld baggerde men 2,5 tot 3 vrachtjes per dag. Maar het was niet alleen bagger. Nee, er kwamen volop brillen, mobieltjes en zelfs kunstgebitten mee naar boven. Een paar fietsen, een enkel boodschappenkarretje, op één plekje zelfs twaalf lege whisky flessen. Dat moet een hele dorstige passant zijn geweest. De leukste buit overigens, vond ik een roeiboot, van het type Emmentaler. Hij zat namelijk vol met gaten en heeft een paar dagen als een soort van overwinningsbuit, op één van de oude vlotten staan te pronken. Omdat de havenmeester met vakantie was, had ik beloofd, dat ik de Lange IJzerenbrug zou draaien voor de werkschepen. Ik had me niet gerealiseerd, dat in het baggerbedrijf andere werktijden gelden dan op een kantoor. Zodoende heb ik ook weer eens, sinds erg lange tijd, ervaren hoe de wereld er ’s morgens vroeg om zeven uur uit ziet!
Bijna alle oude vlotten zijn weggesleept. Alleen voor het Museum van Simon van Gijn. Daar moeten nog palen getrokken worden en daar liggen ook nog een paar oude vlotten. Die zullen vandaag wel verdwijnen om ruimte te winnen, want men is ook druk bezig met het binnen varen van de nieuwe vlotten. Kennelijk worden ze tijdelijk gestald langs de Knolhaven en langs de Houttuinen in afwachting van het heien. Van de nieuwe dwarssteigers heb ik er nog geen een gezien. Die zullen binnenkort ook wel komen. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Of men eerst de dwarssteigers plaatst en dan gaat heien of andersom. We zullen het gaan beleven. Ik houd U op de hoogte.
Ik heb af en toe weer een fotootje geschoten. Amateurwerk, maar toch wel aardig. Kijk maar

Nieuwe Nieuwe Haven 4

Filmpje
Met mijn digitale foto-camera blijk je ook filmpjes te kunnen maken. Dat weet ik pas sinds vandaag. Om het uit te proberen heb ik een filmpje gemaakt toen de Rio met een vracht bagger door de Lange IJzeren brug voer. Het zal wel niks voorstellen, maar ik vind het fantastisch voor een amateur. Oordeel zelf en klik Hier

Nieuwe Nieuwe Haven 3

Het karwei in de haven gaat gestaag door. Stap voor stap. Elke dag komen we een beetje dichter bij het einddoel. De palen zijn getrokken en op een groot ponton van Van der Wees geladen. Bijna alle dwars-pieren zijn losgekoppeld en per schip afgevoerd. De meeste langsvlotten zijn ook al verdwenen. Nu de haven leeg, is lijkt ie heel, heel groot, maar dat zal wel niet zo lang meer duren, want vandaag is men al begonnen met het binnenvaren van enkele nieuwe vlotten!

De parkeerplaats bij het clubgebouw staat elke dag bomvol met de auto’s van de mensen van het aannemingsbedrijf en van de vlottenleverancier! Een klein ploegje dapperen is al die tijd al knoerthard bezig met een gigantische klus. Namelijk het ombouwen van de bestaande blauwe elektriciteitspalen, zodat deze te zijner tijd ook weer gebruikt kunnen worden op de nieuwe vlotten. Ik heb het geloof ik al eens geschreven: Petje af voor die kerels! Eerlijk waar.

Het baggerwerk, -in het gedeelte beneden de Lange IJzerenbrug-, is in volle gang. Tijdens het baggeren staan bij de Roobrug en bij de Engelburgerbrug de hele dag compressoren te draaien. Als ik het goed begrijp, worden er grote hoeveelheden lucht door dikke slangen die onder water liggen, heen geblazen. Er zullen wel gaten in die slangen zitten, want je ziet dat er een soort bellenbaan gevormd wordt, zoals je die vroeger bij de Volkeraksluizen had. Daar diende het om het zoute water van het zoete te scheiden. Ik denk dat nu voorkomen moet worden, dat het vervuilde slib in de Kuipershaven of in de Oude Maas terecht komt.

Alles bij elkaar genomen is het best spannend hier rondom de haven. En het is ook hartstikke leuk om te zien. Dat blijkt wel, want bijna iedere dag zie en spreek ik leden die erg meeleven met het hele gebeuren en regelmatig persoonlijk polshoogte komen nemen van de voortgang der werkzaamheden.

Voor meer foto's: KLIK HIER!

Quatorze Juillet Haybes

We hebben de Franse Nationale feestdag al heel vaak meegemaakt, zowel in grote als in kleine steden. In de kleine stadjes blijft het, volgens ons, het leukst! En dan vooral het defilé. Een ongekunstelde, ernstige, ongedwongen en toch ook een beetje vrolijke plechtigheid, waarbij iedere bewoner zich nauw betrokken voelt. En wij ook natuurlijk!
Dit jaar maken wij het mee in het mini-stadje Haybes, in de Franse Ardennen. Op alle aankondigingen staat te lezen, dat het spektakel om 11 uur begint. Dus is de start om 11.30 uur. Verzamelen op het stadhuisplein. Ze zijn er allemaal. De burgemeester, een dozijn notabelen, het muziekkorps, (ca. 20 personen, mannen en vrouwen en ook een paar hele kleine kindjes), het brandweerpeloton, 4 vaandeldragers en dan de fanclub natuurlijk. Allemaal bloedserieus, alsof het vredesverdrag van Versailles nog een keer moet worden ondertekend.

Het valt mij op, dat er dit keer geen Generaals bij lijken te zijn. Anders zie je er altijd een hele groep grijsaards bij, gestoken in van die zeer indrukwekkende Generaal de Gaulle uniformen met die typische leuke petten (kepi’s). De borsten volgehangen met rijen glinsterende medailles. Die zijn er nu dus niet. Het kan best zijn, dat die generatie zo langzamerhand is uitgestorven. Niettemin, toch een indrukwekkend gezelschap, dat wel aanwezig is.
Iemand geeft een seintje, de optocht stelt zich op. Voorwaarts…….., mars! (In het Frans). En daar gaat ie dan, op de tonen van die typische Franse muziek, waarvan je niet weet of die nu ernstig of vrolijk is. Een ere-rondje door het stadje. Vanzelfsprekend hebben wij ons bij de stoet aangesloten.
We volgens een sterk stijgend parcours, passeren in stilte een reusachtig Christus beeld, lopen door de avenue waar de scholen gevestigd zijn en komen na een paar omzwervingen bij het locale Oorlogsmonument. Verbazingwekkend hoe groot dit gedenkteken is! En dat in zo’n piepklein stadje als Haybes. Kijk maar eens naar de foto hieronder!

Bij het monument begint de ceremonie. De vaandels buigen eerbiedig. Er worden bloemen gelegd. De Last Post klinkt. En daarna nog zo’n prachtige gedenktune. Iedereen staat kaarsrecht in de houding, de pink op de naad van de broek. En na een verkorte versie van de Marseillaise, is deze sobere herdenking bij dit monument afgelopen.
We vervolgen onze ere-ronde, nu door de andere helft van de gemeente. De belangstelling is groot. Overal wordt er enthousiast naar ons gezwaaid. We voelen ons echt één met de Fransen en zijn trots op de Revolutie van 1789. Is een broer van Napoleon niet een paar jaar Koning van Nederland geweest?

Na een klein kwartiertje zijn wij terug op het raadhuisplein. De manifestatie blijkt nog lang niet te zijn afgelopen. Er wordt een muzikale ode gebracht aan de vlag. Nu niet een klein stukje, nee, nu de volledige Marseillaise! Dat er af en toe een vals toontje klinkt, zal iedereen een worst zijn. Liberté, égalité et fraternité! Vrijheid, gelijkheid en broederschap! Dat is waar het om gaat! Een viertal oorlogsveteranen wordt nog eens extra in het zonnetje gezet. Daarna volgt een soort van lintjesregen voor een aantal prominenten, waarvan ik niet weet waarom ze zo prominent zijn. De burgemeester zelf krijgt ook een lintje. En zo hoort het ook!
Ik ben blij dat ik deze rituelen op de Nationale Feestdag van la Douce France weer eens mee heb mogen maken.
Ik heb naar hartenlust foto’s gemaakt. KLIK EN KIJK MAAR EENS

Nieuwe Nieuwe Haven Deel 2

Het echte karwei is begonnen. De schepen zijn de haven uit. Ze liggen bij de voormalige werf De Biesbosch, in Barendrecht, in Rotterdam, in Lage Zwaluwe en je ziet ook hier en daar in andere Dordtse havens KDR&ZV-schepen liggen. Ik zag ze in de Wolwevershaven, de Kalkhaven, het Maartensgat etc. Het werkschip de Stormvogel is van de week de haven binnengevaren. In potdichte mist! Men is begonnen met het palentrekken bovenstrooms van de Lange IJzerenbrug. In eerste instantie ging het heel, heel moeizaam. Het leek erop dat de palen muurvast in de bodem verankerd zaten. Maar vanaf vandaag kwam langzaam maar zeker de vaart erin. Ik heb weer wat foto’s lopen maken.
Kijk maar eens HIER

Een Nieuwe Nieuwe Haven

Het lijkt erop, dat het nu werkelijk te gebeuren staat! Een Nieuwe Nieuwe Haven. Jarenlang wordt er al over gesproken; jarenlang staat het onderhoud van de haven al op een zacht pitje. Dit alles in verband met de grootse plannen. Maar nu eindelijk is het startschot gegeven. De hele haven wordt vernieuwd. Alle oude steigers en palen weg, overal baggeren. Allemaal nieuwe palen, allemaal nieuwe steigers, een hele nieuwe indeling. De wereldomvattende krediet crisis lappen wij aan onze laars. Wij zijn gewoon begonnen! Heel veel schepen zijn al vertrokken naar hun tijdelijke onderkomens. Naar de Biesbosch Haven of naar Barendrecht. De elektriciteit en de waterleidingen op de oude vlotten zijn al grotendeels gedemonteerd. Dankzij een flinke ploeg dappere vrijwilligers, die deze dagen behoorlijk gebuffeld hebben. Petje af voor deze mannen en ook petje af voor Anton, onze havenmeester. Anton, die er, steeds met een goed humeur, als een volleerd diplomaat, meesterlijk in slaagt, te laveren tussen de redelijke maar soms ook minder redelijke vragen en verlangens van zijn ruim 130 leden. Maar hij heeft niet alleen te maken met die 130 leden! Nee, er zijn ook nog twee havencommissarissen, een materiaalcommissie van vijf man en nog meer dan een half dozijn leden van het hoofdbestuur, waar hij allemaal rekening mee moet houden. Ik geef het je te doen! Gelukkig kan hij binnenkort even op vakantie. Het is hem van harte gegund!
De laatste dagen heb ik wat rond de haven geslenterd en heel wat fotootjes geschoten. Het zal geen vakwerk zijn, maar misschien wel een aardige herinnering voor later.


Om de foto's te zien: Klik Hier!

Ik heb begrepen dat de haven op 25 oktober 2008 echt leeg moet zijn.

Revin Deel 1 De Omgekeerde Wereld

Het verhaal dat nu volgt heeft gestaan in de Pikhaak van de maand oktober 2008

De omgekeerde wereld

Tot nu toe hebben we er nooit zo’n erg in gehad, op de Franse Maas. We varen er eigenlijk alleen maar vroeg in het voorjaar en ver in het naseizoen, als we op de thuisreis zijn. Dan is het hier nooit druk. Het is dan net zo stilletjes als in de andere streken van Frankrijk, waar het altijd rustig is en waar je maar zelden een bootje ziet.
Ik vertel wel eens gekscherend, dat wanneer wij over Antwerpen terug komen, dat ik dan op het stukje vanaf het Schelde-Rijnkanaal tot aan de Volkeraksluis, in nog geen drie kwartier dus, meer jachtjes zie, dan in 4 à 5 maanden varen in Frankrijk! Zodoende heb ik maar weinig weet van drukte op de kanalen en rivieren daar. Tot dusver althans, want op de Maas in de Ardennen in het hoogseizoen, blijkt dat toch een ander verhaal te zijn. In elk geval dit jaar. Erg veel goede aanlegplekjes zijn er niet, dus ben je aangewezen op een handjevol stadjes waar je af kunt meren. Maar dat zijn dan ook stuk voor stuk juweeltjes van haventjes en ik kan iedereen aanraden er eens te gaan kijken.

Revin is zo’n stadje. In een reusachtige bocht van de rivier heeft men van een paar honderd meter wallekant, een sprookjesachtig mooie Port de Plaisance gemaakt. Alle faciliteiten zijn beschikbaar, water, elektriciteit, douches, wasmachines etc. Winkels en de supermarkt pal om de hoek. De bloemenpracht is overweldigend en natuurlijk Catharine, de Capitaine. (Havenmeester.) Een schat van een vrouwtje met ook nog een schattige assistente! Maar, ……….. er kunnen maar een stuk of 12 jachten tegen de wal liggen. Als het druk is, dan is die wallekant al snel vol en moet er dubbel, soms driedubbel worden afgemeerd. En daar wil ik het nu eens over hebben!

Artikel 7.09 van het Binnenvaartpolitiereglement luidt:
Gedogen langszij te komen
Een aan een aanlegplaats gemeerd schip moet gedogen, dat een ander schip langszijde komt of langszijde daarvan vastmaakt en daarover gemeenschap met de wal heeft anders dan om te laden en te lossen.

Ik heb het nagekeken. Op grond van Europese Regelgeving, gelden voor België en Frankrijk soortgelijke reglementen.

Deze zomer hebben we een paar weken in dat leuke haventje van Revin gelegen. Maar we hebben jammer genoeg moeten vaststellen, dat verreweg de meeste schippers nog nooit van de inhoud van artikel 7.09 hebben gehoord of het helemaal vergeten zijn. Ik druk me dan nog een beetje mild uit, maar Emmy heeft er een veel meer uitgesproken mening over. Zij vindt dat de mentaliteit van de toervaarders in Frankrijk er drastisch op achteruit is gegaan. Volgens haar geldt tegenwoordig bij het gros van de bootje-vaarders het “ikke ikke en de rest kan stikke!” En helaas moet ik toegeven, dat het daar ook erg veel op lijkt!
Bij mij, ouderwetse watersporter, rijzen de haren te berge, als ik zie wat voor theater de mensen opvoeren om maar te voorkomen, dat er een schip naast hun komt liggen!
In de eerste plaats is er natuurlijk het quasi geïnteresseerd ergens anders heen kijken! Iedere nieuwkomer proeft de ongastvrijheid en begrijpt meteen dat ze je daar liever zien gaan dan komen. Of snel wegduiken, onder in de kajuit! Dat werkt wel, want als je niemand aan boord ziet, dan ga je daar ook niet zo gemakkelijk langszij. Een andere truc is de zwemtrap buiten hangen aan de zijkant. Of de volgboot. Of een rek vol wasgoed. Dat schrikt ook af.
Hier in Revin zag ik een aantal keren schippers, die vishengels zijwaarts uit hadden staan. Zelfs als ze boodschappen gingen doen! “Ik ben aan het verven.” Dat is meestal ook wel een effectieve smoes. Dan heb je nog: “Er zijn vrienden onderweg, die elk moment kunnen komen.” En een beetje zwakker argument: “Ik ga morgen heel vroeg varen”. Sommige schippers zijn zelfs zo onbeschoft, dat ze botweg weigeren zonder opgaaf van redenen.
Echt waar, ik vond het gewoon gênant telkens weer die taferelen te moeten aanschouwen. Een soort van plaatsvervangende schaamte. Het is zelfs gebeurd, dat mensen uit Nieuw Zeeland met een mooie vlet, teleurgesteld omkeerden en ’s avonds rond 19.00 uur hun geluk verderop gingen beproeven. Jammergenoeg zag ik het te laat, want met een beetje goede wil, was er vast en zeker nog wel een plekje voor ze geweest.
Alleen op de Wereld is een Frans boek. Dat weet ik. Maar je gunt een ander mens toch ook wel iets! Dat een ander ook kan genieten van zo’n mooi plekje, waar jij, toevallig net op tijd, verzeild bent geraakt? Dan zou artikel 7.09 helemaal niet nodig zijn.

Niet om onszelf op de borst te slaan, maar wij staan altijd klaar om mensen uit te nodigen om met hun schip tegen ons aan te komen liggen. Deels natuurlijk omdat we weten dat we ongeveer de plaats innemen van twee, maar ook omdat de Dirk de Groot zich er heel goed toe leent. Maar bovenal: Je leert mensen kennen, met wie je anders nooit in contact komt.
Zoals die van de Pininsula Antigua. Een schitterende, super de luxe enorme Linsen met Engelse vlag. Eigenaren Don en Lesley Ward. Zij zijn eigenlijk de aanleiding om deel 1 van dit epistel, “De omgekeerde wereld”te noemen. Als ze de haven binnenstomen, zijn alle plekjes langs de wal bezet. Ik wenk ze om bij ons langszij te komen. Ze zijn stomverbaasd! Dat hebben ze nog niet meegemaakt. Dat je zo maar uitgenodigd wordt om tegen een ander schip af te meren. Bedankt hier en bedankt daar. Ik heb weer die plaatsvervangende schaamte en mompel binnensmonds dat dit toch de normaalste zaak van de wereld is.
Enfin. Heel interessante mensen. Het klikt meteen en we hebben elkaar heel wat te vertellen. ’s Winters wonen ze in wat ze noemen the West Indies. ’s Zomers op de boot in Frankrijk en tussendoor doen ze ook nog een heleboel leuke dingen. Ze hebben een dochter die in Holland woont en iets heel hoogs is in de paardensport. Nu zijn ze onderweg naar Parijs. Daar hebben ze een afspraak. Vanmorgen zijn ze heel vroeg gestart en morgen willen ze ook weer bijtijds vertrekken.
Bijtijds betekent voor hen, zó vroeg in de ochtend, dat we ze niet eens hebben horen wegvaren. Er staat een fles Chablis met een briefje voor onze deur. Nogmaals bedankt dat ze tegen ons aan mochten liggen blah blah blah etc. Begrijp me goed. We vinden het hartstikke leuk om een flesje wijn te krijgen. Natuurlijk! Maar als je een fles wijn moet krijgen, omdat het vandaag de dag heel bijzonder schijnt te zijn, dat iemand naast je mag liggen, ja echt, dan vind ik dat de omgekeerde wereld.

Einde van het eerste deel. Volgende keer gaan we verder en dan zal ik nog een paar aardige ontmoetingen in Revin beschrijven.

Foto's naar Frankrijk 2008

Zomaar wat foto's gemaakt in de zomer van 2008. Klik: 139 stuks
Ook nog een serie foto's door Broer Kees gemaakt. Klik: 47 stuks

Hellingen

In het voorjaar van 2008 is de Dirk de Groot twee keer de helling op geweest. De eerste keer in het Centrum van Amsterdam bij de werf Koning William voor een periodieke onderhoudsbeurt. De tweede keer bij de Werf van Van Vliet in Zwijndrecht, omdat er een blad was afgebroken van het schroefje van de boegschroef.
Beide hellingbeurten zijn prima verlopen en ik heb er een heleboel foto's van gemaakt.

Hellingen Amsterdam: Klik hier!

Hellingen Zwijndrecht: Klik hier!

Wi-Fi

Deze zomer. Ergens in een stadje aan de Maas in Frankrijk. Ik heb er wel eens van gehoord van Wi-Fi, maar wat het precies is, dat weet ik niet. Het schijnt iets te maken te hebben met de computer en dat je soms zo maar ergens met je laptop kunt gaan zitten en dat je dan internet hebt. Een wonder dus. Zoiets.
Het woord Wi-Fi schiet me weer te binnen als ik hier een meneertje op een bankje zie zitten, op het plein vlakbij het mini-stadhuisje. Hij is keurig gekleed, in vol ornaat met colbert, stropdas en al, en warempel, hij heeft een laptop op zijn schoot. Zijn vingers vliegen razendsnel over de toetsen en het kan niet anders! Hij moet verbinding met het internet hebben. En dan moet dat Wi-Fi zijn! Met de bron in het gemeentehuis. Vast en zeker. Dat lijkt me leuk. Als het aan het eind van de middag wat stiller in het dorp is, dan ga ik het ook eens proberen!

En ja hoor! H. 18.30. Er is niemand meer te bekennen in de buurt. Ik pak mijn laptop, neem plaats op een bankje op het pleintje en start de computer. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de laptop opgewarmd is. Ik maak het zelfs niet eens meer mee, want plotsklaps, ploeps! : een soort zonsverduistering op het scherm. Met geen mogelijkheid is het nog te lezen! Ah ha, dat is natuurlijk die intelligente accu-bespaarder. Het scherm op dead-slow! Daar heb je wat aan zeg! Zelfs iemand met kattenogen kan niks meer op het schermpie lezen!
Er moet toch een knopje zijn, waarmee je het scherm lichter kunt maken! Maar waar? Een ploegje jongelui, dat toevallig langs komt, weet het ook niet. Ik probeer nog één keer alle knoppen. Het blijft nacht op het scherm. Ik geef het op. Ik weet het nu, Wi-Fi is niks voor mij. Ik ga terug aan boord.

Toch kan ik het niet uitstaan. Als iedereen er mee kan werken, waarom ik dan niet?
Helemaal onder uit een lade, vol met dekbedovertrekken, komt na lang zoeken de handleiding van de laptop te voorschijn. Het ding heet helemaal geen laptop, het heet notebook. Er zitten tientallen knopjes en schuifjes en plugjes en lampjes op, die ik nog nooit gezien heb. Zo leer je nog eens wat. Er zijn ook toetsen voor licht en donker, maar die doen het alleen maar als je de Fn toets ingedrukt houdt. Je moet het maar weten!
Dus ik de kant weer op. Nu maar meteen zo dicht mogelijk bij de bron. Met mijn kont op de koude treden van de trappen van het stadhuis. De laptop of liever gezegd het notebook op mijn schoot. De verbinding is een stuk sneller, maar echt goed gaat het nog niet. Ik heb van mijn leven nog nooit met zo’n ingebouwde laptop muis gewerkt. De gebruiksaanwijzing geeft ook al geen soulaas: ‘het ingebouwde touchpad is een aanwijsapparaat dat bewegingen op het bijbehorende oppervlak registreert.” Gooi het maar in mijn pet dat touchpad! Of Dutch bat?
Toch laat ik me niet kennen. Ik blijf doorgaan en ten langen leste, kom ik in gmail; dat is het mail programma voor onderweg. Enkele weken geleden is het me in een internetcafe gelukt, een paar berichten te versturen en nu blijken er wat antwoorden in de inbox te zitten.
Daar heb ik helemaal geen rekening mee gehouden. Met gmail kan ik nauwelijks overweg. Ik werk altijd met Outlook Expres. Eens even kijken. Een lange mail van Vicky met alle laatste nieuwtjes en roddels uit Dordt. Die bel ik wel vandaag of morgen. Ab en Polly zijn onderweg naar huis met het vliegtuig. Die sms ik wel. De Hema schrijft iets over printen. Verwijderen. Maar ook een mail van Lenie en Cor Dubbeldam. Natuurlijk gaat het over Harry. Over het overlijden van Harry. Zoals alles de laatste tijd daar mee te maken schijnt te hebben. Hij is er al bijna drie maanden niet meer maar nooit uit mijn gedachten. We zijn hier in deze buurt overal geweest met elkaar en aan al die plekjes hebben we bijzondere herinneringen. Want ik heb het al eerder gezegd, met Harry maakte je altijd en overal de gekste dingen mee!
Met hangen en wurgen en foeterend op die rot touchpad, draai ik dus een antwoord aan Cor en Lenie in elkaar. Ze hebben tamelijk veel contact met Ineke. Ze gaan volgende week zelfs naar de Grevelingen met twee boten. Mirjam en haar gezin gaan ook mee! Dat vind ik geweldig om te horen. Ik schrijf, dat ik steeds maar aan Harry moet denken. Dat ik dan steeds een ijselijke leegte voel en dat die leegte waarschijnlijk nog erger zal worden als we straks weer terug in Dordt zijn! Ik probeer mijn mineur stemming een beetje van me af te schrijven en zo wordt het alles bij elkaar, nog een heel verhaal.
Maar dan, net op het moment dat ik mijn bericht wil gaan versturen, dan zegt het computerscherm: “Windows maakt zich klaar voor de slaapstand” Hij zegt niet eens Welterusten. Alleen weer ploeps! Het hele scherm zwart! Pikdonkere nacht. De accu leeg. Alles weg. Leve Wi-Fi!
Ik ga naar boord en bel Ineke. Gewoon met mijn mobieltje. Tjonge, wat gaat dat gemakkelijk.
We hebben een fijn en lang gesprek. Het helpt een beetje.

Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt?

Poeh, poeh! Dat viel echt niet mee. Om zo maar, na zo veel maanden de draad weer op te pakken en verder te gaan met deze website. Ik had al moeite om hem te vinden. Kan je nagaan wat een toer het was om dit verhaal er weer op te krijgen en wat denk je van die foto’s erbij.
Maar goed, zo te zien lijkt het wel weer gelukt. Het eerste verhaal na het zomerreces heb ik in Frankrijk geschreven. Het heeft in de Pikhaak van september 2008 gestaan




Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt?

Een overpeinzing met een knipoog naar de Shell, de Esso en naar BP
Door Wim de Wit

Als ik deze woorden in mijn computertje zit te pingelen, is het 10 juli 2008 en liggen we met de boot in Haybes, een aller-charmantst stadje aan de Maas, die men hier La Meuse noemt. Het landschap, de Franse Ardennen, is hier werkelijk adembenemend mooi! Er is een prima aanlegplaats voor jachten, officieel erkend als LVN-plek en daarom hebben we besloten hier een paar dagen te blijven. En die paar dagen lopen steeds maar uit, want op de een of andere manier heb ik het razend druk. U kunt het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar er komt heel wat kijken als je met je boot onderweg bent in het buitenland!
Het begint ’s morgens al vroeg. Dan moet de boot gespoeld worden. De dooie muggen en de dauw er af. Dan onder de douche, baguette halen bij de bakker en ontbijten. Voor mij is dat vaste prik: stokbrood met aardbeien jam. Vervolgens echt aan de slag. Verven! Dat is een klus waar nooit een eind aan komt. Zeker niet op een schip zoals het onze. 116 jaar oud! Het is zo’n enorm karwei, als je klaar bent, dan kan je weer opnieuw beginnen. Maar ja!
Tussen de middag een geforceerde break voor een boterhammetje met kaas en snel weer aan de slag om nog een paar uurtjes te klussen. Tussendoor af en toe de hond uit laten, als Emma het vergeten is en natuurlijk de nodige, in het handboek voor pensionado’s voorgeschreven, sociale contacten. Touwtjes aanpakken als er nieuwe buren komen, een kletsje maken en vooral aan elkaar vertellen wat we dit jaar allemaal weer hebben meegemaakt op deze gevaarlijke Franse wateren! Dan is het meestal wel tijd om met de zware arbeid te stoppen. Vlug even douchen en dan zijn er altijd wel weer een paar boodschappen te doen. Zoals met de Tomos naar de Supermarkt of naar een Bar Tabac, omdat de prepaid telefoonkaart weer leeg is. Of soms, als het kan, naar het internetcafé, om te kijken of de wereldwijde kredietcrisis ook mijn verdere leven ingrijpend zal gaan veranderen!
Maar daar blijft het niet bij, want ik heb nog veel en veel meer te doen. Sinds kort ben ik weer intensief aan de slag met mijn gitaar. Ik heb de schriftelijke cursus Spaans-gitaar met cassette bandjes, weer opgepakt. Dat is heel erg leuk, maar het is ook extreem moeilijk. Vooral als je niet echt talent hebt zoals ik. Regelmatig oefenen, vergt dan ook een bijna bovenmenselijke discipline van mij zelf!
Er gaat ook best veel tijd zitten in het voorbereiden van dit soort vertelseltjes. Ik ben van plan voor de Pikhaak met wat nieuwe verhaaltjes voor de dag te komen. Helaas schut ik die niet zo maar 1, 2, 3 uit mijn mouw. Als ik niet oppas, dan ben ik de volgende dag al vergeten wat ik op had willen schrijven. Daarom werkt het bij mij het beste, als ik direct vast leg wat ik kwijt wil.
Dat geldt ook voor mijn dagboek. Elke dag een A-4 tje. Dat moet ik echt consequent doen, want als ik één keer over sla, dan ben ik al mijn avonturen van die dag vergeten.
En wat te denken van al die Sms-jes tegenwoordig? Vroeger bestond dat helemaal niet maar nu ontvang en verstuur ik er wel gemiddeld vier of vijf op een dag!
Zo vliegen de dagen voorbij, want tussen alle beslommeringen door, moeten we ’s avonds ook nog barbecueën, platen, wokken of een gewoon prakkie nuttigen. En natuurlijk ook nog het nieuws volgen: Het Tien Uur Journaal, Nova en Met het oog op morgen op Radio 1. Dan zijn we weer helemaal bij.
Al met al stel je vast, dat je absoluut geen tijd hebt om te varen! Wanneer zou je dat in hemelsnaam moeten doen? Maar gelukkig!!! Gelukkig is stilliggen bij de huidige waanzinnige hoge dieselprijzen nog helemaal niet zo verkeerd!
Ik heb het uitgerekend. Als je stil ligt, lig je gewoon lekker te verdienen! Vooral als je op een LVN-plekje ligt. Dan kunnen die verdiensten wel oplopen tot € 42,- per dag! Bingo!
Reken maar eens mee. Varen, een uurtje of vijf per dag gemiddeld. Verbruik van de DAF ca. 6 liter per uur. Vijf x 6 liter is 30 liter per dag! 30 liter x € 1,40 per liter is € 42,-

Twee redenen dus om me af te vragen: Komt de Dirk de Groot nog wel terug naar Dordt na de zomer ?
Namelijk:

1. Waar haal ik in vredes naam de tijd vandaan om terug te varen?
2. 42 euro per dag bijverdienste! Dat is per maand meer dan 1200 euro! Belasting vrij! Best een lekkere aanvulling op de AOW! Ik ben bang dat ik er tegen die tijd zo aan gewend ben, dat ik dat geld niet meer missen kan!

P.s. LVN= lekker voor niks

DIRK DE GROOT DE LANGE REIS OP

Het is er niet meer van gekomen, helaas. Ik had nog zoveel verhalen en zoveel belevenissen op de site willen zetten voor we naar Frankrijk vertrekken. En ook nog een heleboel foto’s erbij. Ik had nog willen schrijven over onze werfbeurt in Amsterdam, over het vervangen van de schroef van de boegschroefinstallatie, omdat er een blad was afgebroken. En niet te vergeten over de talloze beslommeringen tijdens ons weekendje proefverlof aan de Volkerak om te controleren of alle techniek weer naar behoren functioneert .Maar ik heb die verhalen niet meer afgekregen. En nu is het bijna zeker dat we aanstaande woensdag (4 juni) de haven uitvaren, zogenaamd de lange reis op richting Frankrijk Dus dat gaat nu niet meer lukken met die verhalen. Ik zit nog steeds te dubben of ik via Antwerpen en Brussel of via Den Bosch en Maastricht naar België vaar. Ik zie het woensdag wel, of ik aan het eind van de Kil rechts of links af sla.
Voorlopig dus even pauze op de weblogs msdirkdegroot en wimenemma. Uit ervaring weet ik, dat er onderweg niet veel van internetten komt. Ik ben niet zo’n fanatiek internetcafé bezoeker als ik in buitenland ben. Eén keer in de maand controleer ik of de AOW veilig is aangekomen en dan heb ik het wel gehad. We sturen en ontvangen altijd wel veel sms-jes Telefoneren doen we ook heel regelmatig. Contact is dus altijd mogelijk. Gsm 06-21827660
Welnu, wij wensen iedereen een heerlijke zomer met een fijne vakantie! Vooral gezond blijven!
Wij melden ons weer na het vaarseizoen. Groetjes,
Wim en Emma

DIRK IN STOOM

Marco Westland, een van de koorleden van de Kleine Jantjes en ook betrokken bij de organisatie van Dordt in Stoom, had op een repetitie gevraagd, of er nog een paar schippers waren, die mee wilden doen met de Vlootschouw bij de opening van dit stoomevenement.
Ik heb me onmiddellijk opgegeven om mee te varen . In de eerste plaats leek het me geweldig leuk mee te kunnen doen met je eigen schip. In de tweede plaats was ik erg benieuwd hoe het er tijdens Dordt in Stoom tegenwoordig aan toe gaat. Ik ben er minstens tien jaar niet bij geweest, omdat ik dan al de lange reis op was, naar Frankrijk.

Welnu, ik heb er geen seconde spijt van gehad. Het meevaren met de Vlootschouw was werkelijk een geweldige sensatie, die ik niet graag had willen missen!

We hadden een leuk ploegje vrienden aan boord. Er was voldoende proviand voor een overwintering en voor dorstige kelen waren er ook meer dan voldoende smeermiddelen in alle soorten en smaken!

We moesten voor half zeven de Nieuwe Haven uit zijn, want tijdens de parade was de Engelburgerbrug gestremd. Dat kwam goed uit, want nu hadden we de gelegenheid om op ons gemakkie een voorproefje te nemen van wat ons te wachten stond. Zo dobberden we heel kalm langs het hele parade-traject en genoten van de indrukwekkende,fantastische en alom aanwezige bedrijvigheid. Zowel te water als op de kades. Eén krioelende massa. En niet te vergeten de geuren uit vervlogen tijden. De reuk van stoom en damp en brandende steenkool. Ik herinner ze nog uit de tijd, dat ik als kleuter met mijn ouders mee voer op onze stoomsleepboot de Cornelis Adrianus.

En daarna de show zelf! Een onbeschrijfelijke ervaring. Deel te zijn van een reusachtige, kakelbonte, deinende optocht van alle mogelijke soorten schepen. Vletten van de scouting, zalmschouwen, tot recreatie vaartuig omgebouwde klassieke beroepsschepen, motorboten, zeilschepen, grote en kleine jachten, sloepen, speedboten, sleepboten in allerlei variaties, een graan elevator op stoom, een stoom baggermolen, moderne vrachtschepen, patrouille vaartuigen van overheidsdiensten, al met al, te veel om op te noemen. En dit alles over een vernuftig aangelegde, zacht golvende boulevard op de Oude Maas. Met aan de ene kant tienduizenden enthousiaste toeschouwers op de wal en aan de andere kant tientallen feestelijk verlichte party schepen, ook in allerlei soorten en maten, afgeladen met bobo's, hoogwaardigheidsbekleders en speciale genodigden.
Deze vlootschouw was in één woord: Grandioos!

Kijk zelf maar eens naar de foto’s. De grote foto’s zijn gemaakt met een groothoeklens of zo, door Leo van Deene; de kleine foto’s heeft mijn broer Kees gemaakt.

En voor een professionele fotoreportage: klik hier