Op de valreep van het oude jaar ontvang ik van Rob Beelenkamp nog een foto van de echte, echte echte Kerstman, die tijdens de laatste repetitie van het jaar bij de Kleine Jantjes op bezoek kwam.
“Hoe krijg je het weer voor elkaar?” verzuchtte Emma vanmiddag. En ze had deze keer nog gelijk ook. Wat was er nu weer aan de hand? Ik moest nog een keer gasolie gaan tanken voor de centrale verwarming bij Bunkerstation Papendrecht en ik probeer dat, voordat de winter begint, altijd te combineren met een onderhoudsbeurt aan de Cv-ketel. BP Papendrecht is dealer van Kabola, zoals U waarschijnlijk weet.
Een paar weken geleden al, heb ik een afspraak gemaakt met Nico, de verwarmingsspecialist van het bunkerstation en vandaag zou ik mij omstreeks 10.00 uur melden. Weken aan een stuk hebben we prachtig zonnig weer gehad, een beetje koud weliswaar, maar geen enkel beletsel om de haven uit te varen. En dan sta ik vanmorgen op, kijk naar buiten en wordt er echt niet vrolijk van. Grauw, kil, heel fijne sneeuw, helemaal geen pretje om te varen. Gelukkig is het zicht redelijk. Ik zie met gemak de Grote Kerk aan de ene kant en het Dokje van Jooren aan de andere kant.
Dus de motor gestart en het zeegat uit richting Papendrecht. Maar verdulleme, we zijn nog maar net voorbij het Groot Hoofd, dan valt er een deken van mist over de drukst bevaren kruising van Europa. Wij hebben natuurlijk geen radar, maar kunnen ook niet bij de pakken neer gaan zitten. We moeten iets doen!
Ik overleg per marifoon met sector Dordrecht en spreek af, dat ik voorzichtig verder ga en mijn uiterste stuurboord wal zal houden tot het bedrijf van Jooren en dat ik me daar opnieuw zal melden. Bij de Post heb je natuurlijk met vaklui te maken en men coacht ons op onberispelijke wijze naar de overkant, naar het bunkerstation. Ik ben opgelucht als we eenmaal vast liggen en denk bij mezelf: “Zo, ik lig goed. Zolang het mistig is, krijgen ze me hier niet weg”.
Welnu. We vullen de brandstoftank met gasolie. Nico zorgt ervoor dat de kachel weer zo goed als nieuw wordt. Dat is allemaal vrij snel gebeurd, maar de mist blijft de mist. Sterker nog, het zicht wordt minder en minder. Ik vind het niet verantwoord om weg te varen en wacht af. Misschien wordt het zicht wel beter. Niemand echter die het gelooft.
Maar dan brengen de mannen van BP Papendrecht de oplossing. Ze varen met me mee met de bunkerboot ARNO. Daar staat radar op en ze zullen de Dirk de Groot wel even bij de Nieuwe Haven afleveren. De motoren worden gestart en wij volgen de ARNO. Bijna letterlijk in het kielzog. We passeren het Papendrechtseveer, steken de kruising over, wachten ter hoogte van Delta nog even tot de opvaart is gepasseerd en dan kunnen we veilig onze thuishaven binnenstomen.
Over service gesproken! BP mannen, hartelijk bedankt.
Wim de Wit
Het zal toch zeker niet de bedoeling zijn, dat ik na elke repetitieavond van de Kleine Jantjes verslag ga uitbrengen? Waar zijn we dan mee bezig? Dan wordt ons gezellige intieme clubje bijna een openbare gelegenheid. Vooral met dat internet tegenwoordig! Daar kan iedereen zomaar komen kijken wat we allemaal uitspoken. Nee hoor, dat wordt echt niks. Dan zou ik nu bijvoorbeeld moeten schrijven dat de laatste repetitie van het jaar ook al weer een hoogte punt was. Dat we allemaal nog in een heel vrolijke stemming waren van de vorige keer, toen plotseling, zonder dat één sterveling er op was voorbereid, de Kerstman binnen stapte. Die luid bellend en telkens maar Ho Ho Ho! Ho Ho Ho! roepend, alle aandacht opeiste. Het stokje van de dirigent overnam en hoogst persoonlijk de maat ging staan te slaan terwijl wij het zo fraaie Jingle Bells ten gehore brachten. Dat we na het zingen plechtig een toost op ons zelf hebben uitgebracht met een lekker zoet borreltje in deftige plastic glazen.
Dat de Kerstman presentjes meegebracht had. Niet alleen voor alle muzikanten, maar ook voor de dirigent en voor de mensen achter de bar. Dat hij voor ieder van hen een leuk babbeltje had met een geintje toe. Klasse! Hoe die Kerstman zijn pappenheimers kent!
Tweede helft december! Dan is het weer zo ver. Dan moeten de standen opgenomen worden van de meters in de elektriciteitskastjes op de vlotten in de haven. Dat is best nog een hele klus. Vooral als de spieren wat strammer zijn geworden in de loop der jaren. Het is ook een heel nauwkeurig werkje, want aan die opgenomen meterstand hangt bijna letterlijk een prijskaartje. Een prijskaartje dat te zien is op de volgende havengeldrekening.
Theo Beljaars is al jarenlang chef van de opname dienst en ik heb al lange tijd de eer zijn assistent te mogen zijn. Vandaag hebben we onze taak wederom volbracht. We kunnen weer een karweitje schrappen van de lijst: “Nog te doen dit jaar”!
We zijn dan ook blij en opgelucht, als we de volgende dag na een paar uurtjes varen af kunnen meren op een prachtig plekje in het stadje Halle, ca. 15 km zuid van Brussel. We besluiten daar te blijven tot na het weekend. Harry verwacht bezoek van zijn zus en zwager (Wil en Rien). Die kunnen dan met de auto daarheen komen en na het weekeind tante Gerrie mee naar Dordt terug nemen. We kijken uit naar het bezoek, want met Rien en Wil is het altijd dolle pret!
Harry kijkt pal in de rooie kraal oogjes van onze rat! Hij springt overeind als iemand die op de kachel is gaan zitten en brult met overslaande stem: "Een rat, een rat, een rat, een rat, een rat, ik zie een rat onder die tank!" De rat schrikt nog meer dan Harry zelf! Hij flitst onder de tank vandaan, schiet het bakboord gangboord in en zoeft in de richting van het achterschip. Tobbe de Teckel er achteraan als een jachtluipaard op de steppe. Via het stuurboord gangboord komen ze samen weer terug naar voren. De rat ziet dat het zo niet goed gaat, maakt een zigzag sprong door de lucht, is 180 graden gedraaid en gaat als een raket de andere kant op. De hond er almaar achteraan, in opperste verwarring. Via het achterdek sprint de rat nu weer door het gangboord naar het voordek. Maar wat gebeurt daar? Daar staat Harry intussen klaar met een luiwagen om die rat de hersens in te slaan. Hij slaat mis, de rat maakt een hoeksprong en stuift weg, opnieuw richting achterschip. Tobbe heeft hem op een haar na te pakken maar de rat springt op de verschansing (we hadden toen nog geen railing!)en snelt over het potdeksel verder naar achteren. 
Als ie halverwege is, neemt ie een snoekduik overboord en belandt op de berg rotzooi die tussen de wal en ons schip drijft. Razendsnel trippelt ie over die troep naar voren en als een circusacrobaat op de steile wand klautert ie vliegensvlug langs de muur omhoog. Hij springt op de luiwagen waarmee Harry vervaarlijk staat te zwaaien en komt via die bezemsteel weer keurig netjes terug bij ons aan boord. Nog een aantal keren scheuren de rat en de hond van voor naar achter door de gangboorden. Vaak is het amper te zien wie nou precies achter wie aanzit. Maar plotseling, flink aangemoedigd door de luiwagen van Harry, springt de rat opnieuw de kant op. Hij kijkt nog een keertje triomfantelijk achterom en verdwijnt dan voorgoed uit ons leven in een soort riool aan de overkant van de kade.
Dan komen we in Namen en vinden een mooi plekje tegen het kademuurtje vlak bij het centrum. Op de plaats waar de Sambre in de Maas uitmondt. De brug, waartegen ik enkele jaren daarvoor de mast van mijn vorige schip aan diggelen heb gevaren, ligt tweehonderd meter stroomopwaarts. Het is avond, alle logés zijn weer naar huis. We zijn nog met z’n viertjes. Harry en ik hebben na het eten een wandelingetje door het oude centrum gemaakt en slenteren langs de Maas terug naar onze boten. Onze vrouwtjes komen ons hollend tegemoet en gebaren dat we op moeten schieten. Uit de verwarde verhalen begrijpen we, dat we weer moeilijkheden met een rat hebben. Nu schijnt het een rat te zijn die over de kade holt en al het mogelijke doet om aan boord van onze tjalk te komen. Ze hebben hem al een paar keer kunnen wegjagen, maar hij komt geregeld weer terug. En waarachtig, trippeltrippel, trippeltrippel, daar zien we een rat aankomen die vastberaden in de richting van de Dirk de Groot huppelt. Plotseling stopt hij, kijkt ons drie tellen heel uitdagend in de ogen en huppelt dan weer verder op zijn doel af.
Heel even lijkt het alsof Harry aan de grond staat vast genageld. Maar dat duurt geen halve seconde. Hij springt op de tjalk, grist daar de luiwagen weg en springt ermee terug op de kade. Keihard gillend rent hij op de rat af en probeert onze belager met de luiwagen te verpletteren. De rat ziet dat helemaal niet zitten en maakt, sneller nog dan het geluid, een omtrekkende beweging, waardoor mijn maatje misslaat en de luiwagen, pang!! doormidden breekt. Met al dat gillen en al die petsen van de luiwagen, hebben wij onze rat toch onmiskenbaar de stuipen op het lijf gejaagd. Als een idioot vliegt hij over de kade en ter hoogte van de eerste brug over de Sambre zien wij hem de rivier in duiken. Eenmaal in zijn element, zwemt hij heel rustig naar de overkant. Onze ogen blijven hem volgen totdat hij uit het zicht verdwijnt. “Die zijn we eindelijk kwijt”, zucht ik opgelucht. 
Maar het raadsel blijft jammer genoeg onopgelost. Stikt het langs de rivieren en kanalen in België van de ratten die het fantastisch vinden om rond te darren op Nederlandse jachten of .......is er een rat met ons meegevaren van Dordrecht helemaal naar Namen?
Entre les tours de Brugge et 
5 december 2007. 's Avonds. Het is een pittige drukke dag geweest. Alle kinderen en kleinkinderen aan boord gehad. Opa is 65 jaar geworden! Tegenwoordig maken we het bijna nooit meer laat, dus zijn de kinderen om een uur of negen vertrokken. Het is inmiddels bijna elf uur. Emma slaapt al. Ik zit uiterst geconcentreerd achter de computer aan deze site te werken. Het is vreselijk slecht weer. Plensregens en heftige windstoten. Opeens een kabaal van jewelste. Bonken en kraken en piepen. Ik schrik me rot. Het lijkt alsof er touwen zijn gebroken en dat we op drift zijn geraakt. Ik wil naar buiten vliegen om polshoogte te nemen, maar bang! ... ik bots pardoes tegen St. Nicolaas aan, die zich door de schuifdeur probeert heen te worstelen. Ik sta perplex en tot mijn verbijstering volgen er ook nog drie zwarte Pieten. Kennelijk weten ze heel goed de weg bij ons aan boord, want nog voor ik me realiseer wat er gebeurt, ligt het hele Spaanse zootje bij Emma in de kooi.Wat blijkt het geval te zijn? St. Nicolaas heeft onthouden, dat ik met ingang van vandaag van Drees ga trekken.
Die gebeurtenis wil hij niet onopgemerkt voorbij laten gaan en dat vind ik heel plezant van hem. Hij heeft ook nog een kratje bier en een kilo pepernoten voor me meegebracht. Aardig toch? Emma komt haar kooi uit. We drinken met z'n allen nog een paar lekkere glaasjes wijn. Maar dan moet de Sint weer verder helaas. Hij heeft het nog druk!
Gelukkig was ik bij de hand genoeg om wat plaatjes te schieten. Als je ze wilt zien: Klik hier
Tjonge jonge! Wat werd het een feest! Het leek wel een bruiloft. Jongstleden maandag op de eerste repetitie van de Kleine Jantjes na het opnemen van onze tweede CD. Het begon nog vrij serieus met het bespreken van de plussen en de minnen van de opnames. De conclusie was dat we al met al toch een prachtige prestatie op de “plaat” hebben gezet. Hoewel niet 100% volmaakt, waren de resultaten meer dan ruim voldoende. Een zeven en een half dus! Dat is toch grandioos.Ik vind dan ook, dat we een hartelijk applaus voor ons zelf verdienen.
We hebben niet voor niks maanden van stress moeten doormaken. De maanden dat we intensief aan het oefenen zijn geweest. Dat gaat een mens niet in de koude kleren zitten.
Tijdens deze repetitie kwam bij ons allemaal de ontlading van al die spanningen. We konden weer gewoon zingen om het zingen, lachen om het lachen en biertjes drinken om het biertjes drinken.
Oude liederen werden uit de kast gehaald, er werden talloze moppen van duister allooi verteld. Piet van de Heuvel vertolkte de alternatieve versie van Aan het strand stil en verlaten. Ons Italiaans repertoire kwam weer boven drijven. In koor zongen wij spontaan met zijn allen het schitterende lied uit Verdi’s opera Nabucco “ Het Slavenkoor” 
Hierdoor aangemoedigd kregen wij van onze geschoolde tenoren, Piet van de Heuvel en Jan Jansen een Slavenkoor-duet, in Italiaans, zo zuiver en oprecht, dat Willy Alberti er jaloers op zou zijn. En het kon allemaal niet op! We werden nog getrakteerd op een uitvoering van het Vissersmeisje, maar dan in het Italiaans O Marenariello. Ik kreeg er kippenvel van en dat ging echt niet snel over, want wij eindigden deze manifestatie met het lange, adembenemend mooie lied van Droomland.
Niet verwonderlijk dus, dat velen van ons pas in de kleine uurtjes thuis kwamen.
Wim de Wit
Meer foto's van de Kleine Jantjes?
De Wet van Murphy stelt, dat als er iets mis kan gaan, dat ook zal gebeuren, en wel met het meest ernstige gevolg op het meest onverwachte moment.
Of met andere woorden: Wat er allemaal mis kan gaan als Wim de Wit na lange tijd weer eens een verhaaltje gaat schrijven voor De Pikhaak. ( Het clubblad van de KDR&ZV)
Als ik vooraf een mailtje naar de redactie wil sturen om een beetje ruimte te reserveren voor mijn eerste Rattenverhaal, gaat het al mis. Wat er precies verkeerd gaat weet ik niet. Er staat een melding op mijn scherm: ‘Kan het bestand niet verwijderen’. Nog een keertje zenden. Weer: ‘Kan het bestand niet verwijderen’. Nog een paar keer proberen. Tenslotte blijkt dat ik het bericht 5x heb gestuurd.
Een verontschuldigings-e-mailtje aan de redactie gestuurd. Kort samengevat: Sorry hoor. Vijf keer was natuurlijk niet de bedoeling. Een was voldoende. Hopelijk is het geen voorbode voor onze toekomstige samenwerking.
De volgende dag is mijn verhaal klaar en wil ik even een printje uitdraaien. Emmy leest namelijk altijd alles wat ik schrijf kritisch door en controleert op fouten en op stijl. Dus de computer gestart. Melding (in mijn eigen woorden): ´Het programma heeft een vreselijke fout gemaakt. Als U doorgaat kan de computer ontploffen of zoiets´. Dan moet ik natuurlijk wel stoppen. Het duurt uren en uren maar uiteindelijk slaag ik er toch in, het verhaal uit de geheimzinnige diepten van mijn laptop terug op het scherm te krijgen. Vraag me niet hoe!
Maar nu kan ik eindelijk gaan printen! Weer een kreet op het scherm: ´Printer doet het niet´. Nog een poging: ´Printer doet het niet´. Wat nu weer? Ik moet me in allerlei bochten wringen om te kunnen lezen wat er op het mini-mini schermpje van de printer staat: ´Geel op!´ Ook dat nog.
Hoe gaat dat ook weer? Inktpatroon verwisselen? ‘Emma! Weet jij waar al die gebruiksaanwijzingen liggen?’ Heel de boot overhoop gehaald. Ten langen leste gevonden.
Deksel optillen aan de rechterkant. Oude patroon verwijderen. Nieuwe patroon plaatsen. Goed aandrukken. Deksel sluiten. Klaar is Kees.
Ja, dat dacht ik. Op het computerscherm de kreet: ´Printer doet het niet´. Hoe kan dat nou. Weer in allerlei bochten gewrongen om op het printerschermpje te kijken. ´Het is niet goed gegaan. Patroon eruit halen´. Opnieuw plaatsen en goed aandrukken. Deze handelingen herhaal ik ongeveer 8 keer. Het lukt niet. Ik krijg een flinke inzinking en geef de moed even op.
Maar niet voor lang. Ik krijg een briljant idee. Ik haal de stekker van de printer er uit en doe hem er na een tijdje weer in. Op de computer: ´De printer doet het niet.
Op het mini-schermpje van de printer, opnieuw in een s-bocht gewrongen lees ik: ´Blauw is op!´ Jemigdepemig! Waar is die andere patroon nou gebleven? Die lag toch net nog hier! Tijdens het zoeken, heb ik de oude gele patroon omgestoten, zonder dat ik het zag. Er zat nog behoorlijk wat in, dus alles onder de gele inkt. Mijn handen, mijn bureautje, mijn muismat, mijn blocnote enz.
Zulke dingen ben ik wel gewend. Dus eerst aan de grote schoonmaak. Dan de oude blauwe patroon er uit. Nieuwe blauwe patroon er in. Deksel sluiten. En ja hoor. Daar komt het verhaaltje keurig uitgeprint op papier.
Emmy controleert de boel. Ik breng de nodige correcties aan. Na het eten ga ik nog even bij mijn zoon langs. De centrale verwarming lekt daar. Dat hoop ik te kunnen verhelpen en als ik dan thuis kom, kan ik mijn schrijvelaarei naar de redactie van de Pikhaak mailen. Ik ben dan ruim op tijd voor het eerstkomende nummer.
Als ik terug aan boord kom, zie ik geen licht branden. Alleen maar wat kaarsjes.
Van Emma krijg ik te horen: ‘ De stroom is uitgevallen.’ Het blijkt de aardlek te zijn. Dus is het probleem snel verholpen.
Kan ik voordat Nova begint, nog even mijn email doorsturen.
Ik maak nog een kleine aantekening voor de Pikhaak redactie, voeg de bijlagen toe, druk op verzenden en…..pang, opnieuw valt de stroom uit. De accu zit niet in de laptop. Alles kwijt! De aardlek blijft er uit vliegen. Voor vandaag is het echt mooi geweest. Ik start het generatorset, en ga lekker naar Nova kijken. Morgen zien we wel weer verder.
De volgende ochtend start ik de generator weer, omdat de walstroom het nog steeds niet doet. Hoewel ons eigen stroomfabriekje gisterenavond zeker twee uur probleemloos heeft gedraaid, stopt hij er nu na 10 minuten al mee. Nog een zorg erbij.
Ik bel onze materiaalcommissaris Bas Bastiaanse voor het walstroom probleem en mijn maat Kees voor het generator probleem. Ze arriveren ongeveer allebei tegelijk.
Na overleg en een beetje experimenteren, stellen we vast, dat de aardlekschakelaar in het kastje op het vlot kapot moet zijn. Bas monteert een andere. Hij is daar vreselijk rap in en het karwei is in een oogwenk geklaard! Volgens menselijke normen moet het probleem zijn opgelost. Maar gelden er bij ons aan boord menselijke normen?
Mijn maat Kees en ik gaan ons verdiepen in het generator probleem. Waarom is die er mee gestopt? We hebben eerst nog recht op een bakkie koffie. Senseo! Wat denk je? Pang! De stroom eraf! De aardlek opnieuw eruit! Bas is weg. Toch de aardlek! Zou het probleem dan toch bij ons aan boord zitten?
De aardlekdeskundigen bij ons in de haven, beweren al jaren, dat het opsporen van een aardlekstoring heel lastig is. Op een boot is het altijd weer net even anders dan in een huis. Wat mij betreft hebben ze gelijk.
Samen met Kees, - hij heeft de laatste jaren al zo veel werk bij ons aan boord verzet, dat ik hem onze walmachinist noem -, zijn we verder de hele dag aan het zoeken. Je moet alle stopcontacten en verbindingen van het 220 Volt systeem uittesten. Stekker eruit, stekker erin; stekker eruit, stekker erin. Tot vervelens toe. Dan weer wel spanning; dan weer geen spanning. Emmy heeft deze week de snelkookpan laten overkoken. Het hele kombuis onder de soep! Is er wellicht soep in het stopcontact gekomen waardoor………? Dat zou best eens kunnen. Dus slopen we bijna alle elektriek in het kombuis. Testen. Nee, dat was het toch niet. Wat jammer nou.
We horen een gek rammeltje bij de drie-standen-schakelaar, walstroom/gen.set./omvormer. Het kan ook het relais zijn. Daar klopt iets niet. Zou de schakelaar of het relais defect zijn? Het moet uitgetest worden. Er zit niets anders op. Geloof me of niet, maar daar komen 7 dikke elektriciteitskabels tesamen. Bijna allemaal drie-aderig. Gelukkig hebben we al die draden genummerd en heel duidelijke schetsen gemaakt. Het weer in elkaar zetten van het spul moet een fluitje van een cent zijn. Nee dus, want die schetsen zijn nog niet uitgeprint. Die zitten in de computer. En de computer doet het niet meer. Met al dat gehannes is de accu van de laptop leeggeraakt!
En verder? Hoewel we een driedubbele voorziening hebben voor 220 volt, zijn we nu totaal uitgerangeerd! Walstroom hebben we niet meer. Het generatorset is uitgevallen en de ingewikkelde aansluitingen van de omvormer zijn losgekoppeld. Schetsen om alles weer fatsoenlijk aan elkaar te breien, hebben we wel, maar die zitten in de computer. Die het niet doet! We hebben alleen nog olie-lampjes en kaarsen. Het begint al een beetje donker te worden.
Uiteindelijk stellen we vast, dat het probleem niet bij ons aan boord ligt. Er moet een breuk zitten, tussen ons elektriciteitskastje en de grote stroomkast op de wal. Een heel aardige buurman uit de haven gaat nog een paar dagen varen en we mogen onze kabel inpluggen in zijn walstroomkastje. We maken graag gebruik van zijn aanbod. Voor de zekerheid testen we nog een keer met de multi-meter. Er staat geen spanning op onze walaansluiting. Kees drinkt een kopje koffie. Ik ga in de machinekamer op zoek naar mijn kabelhaspel om die uit te rollen naar het kastje van de aardige buurman. En dan plotseling, floep daar gaat de TL-lamp branden en nog eens floep daar springt de centrale verwarming aan. En paf, daar gaan ze beide weer uit en even later floep, alle twee weer aan. Dan zie ik voor het eerst van mijn leven een flikkerende olie-gestookte centrale verwarmingsketel. Een bewijs te meer dat de storing aan de wal zit en niet aan boord!
We rollen de haspel uit. Kees goochelt een provisorische noodverbinding met alle losse eindjes, zodat we toch stroom aan boord kunnen krijgen. We pluggen in bij de buren. Het is al aarde donker, maar geen probleem. Alle elektriciteit doet het en blijft het ook doen tot de volgende morgen. Elektriekman Bas, de goeierd, is er al heel vroeg die ochtend. Hij sluit ons aan op een andere groep. Alles werkt en blijft werken. Het duurt nog een paar uur voor ik de computer aan durf te raken. Op bovennatuurlijke wijze slaag ik er in de verloren gegane bestanden uit het niets weer boven water te krijgen. En zo ben ik toch nog in staat, mijn stukje voor de Pikhaak net op tijd bij de redactie te krijgen.
Kees komt morgen om de elektrische verbindingen weer goed aan te sluiten, Ik heb al een print van de schetsen klaar liggen.
Wat er met het generator set aan de hand is, weten we nog niet. Dat vertel ik U misschien later nog een keer.
Wim de Wit
Nog geen bier natuurlijk op dit vroege tijdstip en haring helemaal niet; maar een kopje koffie om goed wakker te worden, gaat er ook wel in.
Nu kijken we met spanning uit naar de dag waarop ons meesterwerk wordt uitgebracht.
Alle aangeschrevenen plus één kwamen die avond naar de repetitie, die éne had het van een kennis gehoord en was daarom ook maar meegekomen.
Er is toen besloten door te gaan met het koor. De Kleine Jantjes en dat heeft er in geresulteerd, dat we nu al bijna 17 jaar een zeemanskoor binnen onze zeilvereniging hebben, waar door 63 personen om de 14 dagen wordt gerepeteerd en ca. 10 keer per jaar één of ander optreden wordt verzorgd.
Er bestaat een wachtlijst voor nieuwe leden, maar bij het aanvullen van koorleden gelden nog steeds dezelfde criteria als in 1987: gezellig zijn, een biertje lusten en een grote waffel hebben. Oh ja, er is nog een eis: elk Klein Jantje moet lid zijn van de Z.D. & O., wij noemen ons niet een echt koor, maar een groep zingende watersporters. 
Intussen hebben we dit jaar het 20 jarig jubileum gevierd met een spetterend feest in de Pontonnier, voorafgegaan door allerlei gezellige feestelijke attracties en een optreden voor ons zelf in de Grote Kerk. 
Meer foto's van de Kleine Jantjes?
